بررسی ظرفیت های داستان های واقع گرای شاهنامه برای ارائه به کودکان

     شاهنامه فردوسی به دلیل داشتن داستان­ های جذاب، همواره نظر بسیاری از نویسندگان کودک و نوجوان را به خود جلب کرده است.کودک از منظر شناختی و داشتن ویژگی­ های منحصر به گروه سنی خود، نیازهای مختص به خویش را در دریافت منابع علمی و حتی داستانی دارد. به همین دلیل، مقاله حاضر که به شیوه توصیفی و تحلیلی نگاشته شده و روش گردآوری اطلاعات آن بر پایه مطالعات کتاب­خانه ­ای بوده، می­ کوشد تا با توجه به شرایط سنی کودک، ظرفیت­ های برخی داستان­ های واقع­گرای شاهنامه را که شامل موضوعات رزمی، تاریخی، اجتماعی، عاشقانه، عارفانه و اخلاقی می­شود، مورد بررسی قرار دهد تا بتوان با شگردهایی چون بازنویسی، بازآفرینی، بازنگری و غیره، متن کهن شاهنامه را برای این گروه مناسب­ سازی کرد. داستان­ های واقع­گرای شاهنامه در صورت مناسب­ سازی، زمانی می­تواند نظر کودکان را جلب کند که با زندگی معمول آنان در ارتباط باشد. به علاوه آن دسته از داستان­ها که شرح حال یک یا چند شخصیت قهرمان است، به دلیل داشتن محتوایی ماجراجویانه و نزدیک به زندگی بشری، الگویی را در اختیار کودکان قرار می­دهد که از ذهن آن­ها دور نیست. هم­چنین وجود شخصیت­ های کودک در داستان­ های واقع­گرای شاهنامه به دلیل ایجاد حس هم‎ذات‎پنداری در مخاطب، می­ تواند یکی از عوامل مهم در افزایش ظرفیت ­های داستانی برای جذب کودکان باشد.

کلیدواژه ها:

شاهنامه ، داستان های واقع گرا ، کودکان ، نیازسنجی ، مناسب سازی