درک خودکارآمدی دانشجویان فیزیوتراپی از شایستگی بالینی و ارتباط آن با رضایت از وضعیت آموزش بالینی

این مطالعه با هدف بررسی درک خودکارآمدی دانشجویان فیزیوتراپی دانشکده توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز از شایستگی بالینی و ارتباط آن با رضایت از وضعیت آموزش بالینی انجام شد. در این مطالعه توصیفی – مقطعی جامعه آماری متشکل از دانشجویان ترم ۶ و ۸ فیزیوتراپی دانشکده توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز  بود. جهت ورود افراد به این مطالعه از روش سرشماری استفاده شد،  بنابراین کلیه افراد جامعه آماری (۵۲ نفر) در مطالعه شرکت کردند و در پایان اطلاعات ۴۷ نفر تجزیه وتحلیل شد. دانشجویان پرسشنامه ­های درک خودکارآمدی از شایستگی بالینی و رضایت از وضعیت آموزش بالینی که به ترتیب متشکل از ۳۰ گویه و ۳۳ گویه بودند را تکمیل کردند. میانگین نمره درک خودکارآمدی از شایستگی بالینی برای تمام دانشجویان در حد متوسط گزارش شد (۱۲/۱۶±۳/۷۶). با این وجود دانشجویان ترم ۸ خود را کارآمدتر از دانشجویان ترم ۶ ارزیابی کردند (۰۵/۰p<). همچنین میانگین دیدگاه دانشجویان در مورد رضایت از وضعیت آموزش بالینی در حد متوسط بود (۵۲/۰±۱/۳). مهمترین نقطه قوت وضعیت آموزش بالینی «انتظار حضور به موقع دانشجویان در محیط بالین» با میانگین۷۱/۴ و مهمترین نقطه ضعف «تعداد بیمار برای یادگیری» و «امکانات رفاهی در بخش» با میانگین ۴۱/۲ بودند. بین درک خودکارآمدی از شایستگی بالینی دانشجویان و رضایت از وضعیت آموزش بالینی ارتباط معناداری دیده نشد (۱۶۴/۰p=،۲۰۷/۰=r). با توجه به اینکه درک خودکارآمدی دانشجویان از شایستگی بالینی و رضایتمندی آنان از وضعیت آموزش بالینی در حد متوسط گزارش شد، لازم است مسئولین آموزشی با سرمایه­گذاری و نظارت بیشتر  در راستای  برطرف کردن نقاط ضعف،  بهبود کیفیت آموزش بالینی و دستیابی به استانداردهای آموزشی تلاش نمایند.

کلیدواژه ها:

خودکارآمدی ، شایستگی بالینی ، رضایت مندی ، وضعیت آموزش بالینی ، دانشجویان فیزیوتراپی