بررسی موانع برقراری ارتباط موثر بین دانشجویان پرستاری و بیماران در بیمارستان-های آموزشی-درمانی شهر اهواز در سال ۹۴-۱۳۹۳

ارتباط خوب بین پرستاران و بیماران هسته­ی اصلی مراقبت از بیمار است. مطالعات انجام شده بیان می­کنند که دانشجویان پرستاری قادر به برقراری ارتباط موثر با بیماران نیستند. لذا مطالعه­ی حاضر به بررسی موانع برقراری ارتباط موثر بین دانشجویان پرستاری و بیماران از دیدگاه دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی اهواز پرداخته است. این پژوهش توصیفی_ تحلیلی در سال ۱۳۹۳ انجام شد، حجم نمونه با استفاده از روش سرشماری معادل ۲۳۸ نفر از دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی اهواز که واحد اصول و فنون پرستاری را گذرانده­اند، در نظر گرفته شد که از این بین ۲۰۰ نفر در مطالعه­ی حاضر شرکت کردند. ابزار مطالعه­ پرسشنامه ای ۲ قسمتی بود که بخش اول حاوی اطلاعات دموگرافیک دانشجویان پرستاری و بخش دوم شامل ۳۵ سوال ۵ گزینه­ای بر اساس مقیاس لیکرت درباره­ی موانع برقراری ارتباط بین دانشجویان و بیماران بود.  تجزیه و تحلیل داده ­ها به کمک روش­های آمار توصیفی و همچنین آزمون تحلیلی کای اسکوار و با استفاده از نرم­افزار spss صورت گرفت. نتایج نشان داد که دانشجویان، حضور بیمار در محیط ناآشنای بیمارستان (۲۹.۵%)، اعتماد به نفس پایین دانشجو (۲۹%)، مقاومت و عدم تمایل بیمار به برقراری ارتباط (۲۷.۵%)، تفاوت زبان محاوره­ای بین دانشجویان پرستاری و بیماران (۲۵.۵%) را به عنوان موانع عمده­ی ارتباط موثر بین دانشجویان پرستاری و بیماران ذکر کرده­اند. به عبارتی نتایج بیانگر این موضوع است که در برقراری ارتباط بین دانشجویان پرستاری و بیماران موانعی وجود دارد و این مساله توجه و برنامه­ریزی توسط مسوولان مربوطه برای رفع موانع موجود را می­طلبد.

کلیدواژه ها:

موانع برقراری ارتباط ، دانشجویان پرستاری ، بیماران