سنتز یک ماکروسیکل متشکل از بورونیک اسید و هماتوکسیلین به عنوان یک حسگر زیستی هیدرژن پراکسید

گونه های فعال اکسیژن (ROS) مانند هیدروژنپراکسید، محصولات مهم متابولیسم اکسیژن هستند که در صورت تنظیم نادرست، میتوانند تجمع کرده و باعث تنش اکسایشی در داخل سلول شوند. از سوی دیگر، تولید کنترل شده ی ROS و به ویژه H۲O۲، برای حفظ تناسب سلولی ضروری بوده و عملکرد اساسی در مسیرهای پیامرسانی سالم دارند. تهیه ی سیستمهای مولکولی که قادر به به ورود به سلول و ردیابی اختصاصی هیدروژنپروکسید باشد میتواند مزایای کاربردی فراوانی داشته باشد. در این مطالعه، ما ۴،-۱ دیبورونیکاسید را با هماتوکسیلین تحت شرایط خاص وارد واکنش کردیم تا یک ماکروسیکل [۴+۴] را تشکیل دهد. ماکروسیکل حاصل توسط آنالیزهای FT-IR و ۱H NMR شناسایی شد. تصاویر FE-SEM نشان داد که ماکروسیکل در محیط آبی به صورت نانوذرات کروی خودتجمعی پیدا میکند. ماکروسیکل که حاصل تشکیل بوروناتاستر است میتواند در حضور هیدروژنپروکسید دچار اکسیداسیون شود و هماتوکسیلین موجود در آن به هماتئین تبدیل شود. هماتئین بر خلاف هماتوکسیلین، یک ماده ی به شدت رنگی و قابل ردیابی است.

کلیدواژه ها:

بورونیک اسید ، هماتوکسیلین ، ماکروسیکل ، هیدروژن پراکسید ، حسگر زیستی