دوش در قاموس شعر عرفا

در قاموس اهل دل واژه «دوش» همواره واژه ای اسرارآمیز بوده است، چرا که هر چه اسرار و رموز خلقتاست ، و تقسیم رزق و روزی و راز و نیازهای بنده با خدای متعال و الهامات و رفت و آمد فرشتگان و از اینقبیل عقاید، تنها در تاریکی شب و یا در هنگام سحر اتفاق می افتد؛ تا جایی که ملائکه، دوش هنگام، گلآدمی را در میخانه وجود ورز می دهند و یا از غم و غصه نجاتش می دهند و در این زمان است که درتاریکی شب آب حیات می نوشانند. تنها دوش و در تاریکی شب است که سالک ، با چشمانی خواب آلوده ومست و خراب راه میکده را پیدا می کند ، و با سجاده ای شراب آلود خرقه مملو از گناه و کدورت خویش راتطهیر و شستشو می نماید. شاعران عارف مسلک همواره سعی بر آن داشته اند تا واژه «دوش» را با ماهیت اسرارآمیزش در موتیف اشعار خویش، جانمایی کنند و طعم خوش این کلام را علاوه بر سالکان، بهخوانندگان و مخاطبانشان بچشانند. مقاله پیش روی سعی بر آن دارد، تا برخی از اشعار عرفانی شاعران عارفمسلک ، که واژه مذکور را در درون مایه شعر خویش آورده اند، با تحلیل و تفسیر واکاوی نماید. پژوهشحاضر ، به روش توصیفی _تحلیلی و به شیوه کتابخانه ای می باشد.

کلیدواژه ها:

دوش ، شعر ، عرفان ، سحر ، اسرارآمیز