نقش میانجیگری معنویت در پیش بینی سلامت روانی بر اساس امید، شادکامی و رضایت از زندگی

مقدمه: اهمیت معنویت و رشد معنوی انسان، در چند دهه ی گذشته به صورتی روزافزون توجه روانشناسان و متخصصانبهداشت روانی را به خود جلب کرده است. پژوهش حاضر با هدف «بررسی نقش میانجیگری معنویت در پیش بینی سلامتروانی بر اساس شادکامی، امید و رضایت از زندگی در بیماران مبتلا به اضافه وزن و چاقی» با طرح بنیادی-کاربردی از نوع همبستگی، انجام شده است. روش: جامعه ی آماری این پژوهش، تمام بیماران مبتلا به اضافه وزن و چاقی است که در سال۱۳۹۷ به مراکز درمانی شهر شیراز مراجعه کرده اند.ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه ی معنویت پارسیان، پرسشنامه یسلامت عمومی GHQ-۲۸، پرسشنامه ی شادکامی آکسفورد OHI، پرسشنامه ی رضایت از زندگی و پرسشنامه ی امید به زندگی اشنایدر بود. داده های جمع آوری شده با روشهای آمار توصیفی و تحلیل عاملی با استفاده از نرم افزار SPSS۲۰ و الگوی تحلیل مسیر و روش بوت استرپینگ به کمک نرم افزار AMOS تحلیل شد یافته ها:نتایج نشان داد که متغیر معنویت و شادکامی، نقش میانجی برای ارتباط متغیرهای امید به زندگی، رضایت از زندگی و معنویت با سلامت عمومی را دارد. نتیجهگیری:متغیر میانجی شادکامی دارای بیشترین تاثیر کلی مثبت با β=-۰.۵۴۶ بر سلامت عمومی است و پس از آن متغیر میانجی معنویت بالاترین تاثیر منفی را با β=۰/۵۵۶ بر سلامت عمومی دارد. افزایش امید به زندگی به صورت مستقیم با β=-۰/۴۸۱ و از طریق افزایش شادکامی، باعث افزایش سلامت عمومی در افراد جامعه ی مورد بررسی است. رضایت از زندگی با β=۰/۲۲۱ دارای اثراتی کوچکتر و تاثیر منفی بر سلامت عمومی است.

کلیدواژه ها:

امید ، رضایت از زندگی ، سلامت روانی ، شادکامی ، معنویت