تمرکز زدایی و مدیریت زیرساخت های شهری

کشورهای مختلف جهان از اواخر دهه ۱۹۷۰ مسیر خود را در جهت تمرکززدایی و حمایت از زیرساخت های شهری دنبال کرده اند. این مسیر بیشتر از طریق میراث تاریخی و سنت فرهنگی ، ساختار اداری ، نظام سیاسی و فرصت های اقتصادی شکل گرفته است . با وجود این تفاوت ها، تا اندازه ای همگرایی در بین اهداف تمرکز زدایی وجود دارد که از مهمترین آن می توان به کاهش تفاوت های موجود میان مناطق و تاکید ویژه بر توسعه مناطق روستایی در کشورهای آسیایی و آفریقایی ؛ ایجاد انعطاف پذیری در پاسخ به مشکلات و فرصت های مختلف محلی و منطقه ای ؛ بهبود حکمرانی محلی از طریق افزایش استقلال و خودگردانی و پاسخگویی بهتر؛ به تحرک واداشتن منابع خصوصی برای توسعه محلی ؛ تفویض اختیار به مردم در توسعه و گسترش اجتماعات اشاره نمود.شکل گیری زیرساخت ها نقش مهمی در تحقق این اهداف ایفا می کند. ویژگی های منطقه ای ، گوناگونی قومی ، حکمرانی مردم سالاری محلی و ناتوانی دولت های مرکزی برای رسیدگی به فقرا باعث می شود که جوامع خواستار برخورداری از نقشی قوی تر برای توسعه باشند. در بسیاری موارد، همین نیروها باعث تمرکززدایی خدمات زیرساختی به عنوان یکی از اجزای اصلی توسعه اقتصاد محلی و در حالت کلی بهینه سازی شرایط محلی می شوند. در این پژوهش به روش توصیفی تحلیلی ، ابتدا فعالیت های زیرساختی اجرا شده در تشکیلات مختلف اقتصادی ، اجتماعی و فرهنگی را مورد بررسی قرار می دهد و گرایش ها و رویکردهای نوآورانه در هر مورد، بر مبنای چالش ها و شرایطی که در آن مشکلات زیرساختی به وجود می آید ارزیابی می شود. همچنین دامنه گزینه ها و انتخاب راهبردها تعیین می گردد و نتایجی از اقدامات اساسی جهت موفقیت در زمینه تمرکز زدایی ارائه می گردد.

کلیدواژه ها:

تمرکز زدایی ، زیرساخت شهری ، نوآوری ، راهبرد ، بخش خصوصی .