اصلاح پهنه بندی خطر زمین لغزش در روش حائری - سمیعی با استفاده از عامل کاربری اراضی

کشور ایران از جمله کشورهایی می باشد که سالانه به سبب بلایای طبیعی دچار خسارات فراوانی می گردد. از جمله این بلایا وقوع زمین لغزش در مناطق مستعد به این خطر می باشد. از جمله راهکارهای که جهن کاهش میزان خسارت این عامل طبیعی می توان ارائه نمود، پهنه بندی مناطق مستعد وقوع زمین لغزش می ابشد. این امر سبب می گردد تا با شناخت مکانهای مستعد، پیش بینی های لازم جهت کاهش خسارات ناشی از وقوع آن به عمل آید. تاکنون روشهای فراوانی با استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی در این زمینه ارائه گردیده است که از جمله این روشها، روش پهنه بندی خطر زمین لغزش ارائه شده توسط حائری و سمیعی بوده است. ولی با توجه به نقش مهم کاربری اراضی در وقوع زمین لغزش ، از جمله نقاط ضعف این روش عدم بکارگیری عامل کاربری اراضی می باشد. در این تحقیق عامل کاربری اراضی در معادلات این روش وارد گردید و به جای عامل طول گسل و آبراهه و راه از عوامل فاصله از گسل، راه و آبراهه استفاده گردید. مقایسه نتایج حاصل از این دو روش نشان دهنده بهبود اصلاحی نسبت به روش حائری – سمیعی می باشد.

کلیدواژه ها:

زمین لغزش ، حوزه آبخیز ، پهنه بندی ، سیستم اطلاعات جغرافیایی ، صفی آباد