مدلیابی هیجان خواهی رفتار خودزنی دختران نوجوان براساس سبک های فرزندپروری والدین و سبک هویت

پژوهش حاضر باهدف مدلیابی هیجان خواهی رفتار خودزنی دختران نوجوان بر اساسسبک های فرزندپروری والدین و سبک هویت انجام شد. این پژوهش از نظر هدف بنیادی،از نظر ماهیت توصیفی و از نظر روش همبستگی و مدلیابی معادلات ساختاری می باشد.جامعه کلیه ی نوجوانان دختر ۱۲ تا ۱۸ سال استان قم در سال ۱۴۰۰ - ۱۳۹۹(۴۸۵۷۰ نفر) که در مدارس سابقه ی خودزنی داشتند بود که به روش نمونه گیری تصادفیساده حجم نمونه ۳۰۰ نفر انتخاب شد. به دلیل شرایط کرونا و محدودیت های موجود،۴ پرسشنامه سابقه ی آسیب به خود سانسون و همکاران (SHI ، ۱۹۹۸)، پرسشنامه هیجانخواهی زاکرمن (V۵ - SSS - ۱۹۷۸)، پرسشنامه سبک فرزندپروری شفر (۱۹۶۵) وپرسشنامه سبک هویت برزونسکی (۱۹۹۰) بصورت مجازی در اختیار ۱۲۹۶ نفر نوجوان قرارگرفت که از این بین ۳۲۵ نفر به پرسشنامه ها پاسخ دادند که از این تعداد ۲۵۵ نفر سابقه یخود زنی داشتند. داده ها با استفاده از مدل معادلات ساختاری تحلیل شد. نتایج پژوهشنشان داد که بین سبک های فرزندپروری والدین با سبک هویت دختران نوجوان رابطهمستقیم و معنادار وجود دارد و بین سبک های هویت با هیجان خواهی رفتار خودزنیدختران نوجوان رابطه معکوس وجود دارد و بین سبک های فرزندپروری با هیجان خواهیرفتار خودزنی دختران نوجوان رابطه جزئی معکوس غیر مستقیم وجود دارد. سبک هویتبه عنوان متغیر میانجی ارتباط سبک فرزندپروری والدین با هیجان خواهی را برقرارمی سازد . نتایج معادلات ساختاری نشان داد که مدل هیجان خواهی رفتار خودزنی دختراننوجوان از برازش قابل قبولی برخوردار است.

کلیدواژه ها:

هیجان خواهی ، رفتار خودزنی ، سبک های فرزندپروری ، سبک هویت