بررسی چاقی شکمی، عمومی و عوامل همراه آن در دانشجویان قم، سال ۱۳۹۴

زمینه و هدف: چاقی شکمی و عمومی به مقدار زیادی تحت تاثیر نوع رژیم غذایی و فعالیت های بدنی است، شیوع این عارضه در جوامع دارای روند رو به افزایشی است، به طوری که حتی جوانان نیز از این بابت مستثنی نیستند. مطالعه حاضر با هدف بررسی چاقی شکمی، عمومی و عوامل همراه آن در دانشجویان قم صورت گرفت. روش بررسی: این مطالعه به روش مقطعی بر روی ۳۰۱ دانشجوی (۱۸۷ دختر و ۱۱۴ پسر) دانشگاه های علوم پزشکی و آزاد شهر قم انجام شد. این افراد با نمونه گیری متناسب با حجم، انتخاب و با استفاده از سنجش های آنتروپومتریک، پرسشنامه کوتاه استاندارد بین المللی فعالیت فیزیکی و پرسشنامه عادات غذایی ۱۱ سوالی مورد بررسی قرار گرفتند. داده ها با استفاده از آزمون های آماری تی مستقل، کای اسکوئر و ضریب همبستگی آنالیز شدند. سطح معنی داری، ۰۵/۰=α در نظر گرفته شد. یافته ها: میانگین BMI و WHR دانشجویان به ترتیب ۲/۳±۶/۲۲ کیلوگرم برمترمربع و ۰/۰±۸/۰ به دست آمد. میان شاخص های تن سنجی با چاقی شکمی، همبستگی مستقیم معنی داری مشاهده شد. تنها ۳/۲۳% دانشجویان دارای فعالیت ورزشی منظم بودند، به طوری که میانگین فعالیت بدنی سبک در دانشجویان چاق، کمتر از افراد طبیعی بود (۱/۴۳±۹/۳۸ در برابر ۵/۶۷±۸/۶۰). فعالیت فیزیکی سنگین در این گروه اصلا مشاهده نشد و در این گروه از دانشجویان در مقایسه با دانشجویان طبیعی، مصرف فست فود بیشتر بود (۲/۹۳% در برابر ۸/۶۷%). نتیجه گیری: طبق نتایج این مطالعه، ارتباط معنی داری بین وضعیت تغذیه و سطح فعالیت بدنی هفتگی با چاقی شکمی و عمومی وجود دارد. بنابراین، اضافه وزن، چاقی شکمی و عمومی در دانشجویان پسر و کسانی که در گیر فعالیت بدنی منظم هستند و مصرف فست فود کمتری دارند، پایین تر است.

کلیدواژه ها:

Obesity ، Overweight ، Exercise ، Nutritional sciences ، چاقی ، اضافه وزن ، فعالیت بدنی ، علوم تغذیه