صنایع بیانی در غزلیات محمدرضا شکیب اصفهانی

شکیب اصفهانی یکی از شاعران سنتی معاصر اصفهان است که نام او کمتر بر سر زبان ها و در ته یاد ها باقی مانده است. اودر دیوان خود غزلیات دلنشینی دارد که مخاطب امروز حق دارد آنها را مطالعه کند و با شعر او آشنا شود. در این پژوهش بااستفاده از روش کتابخانه ای، تحلیلی- توصیفی، علاوه بر سعی در شناساندن این شاعر اصفهانی و غزلیات او به مخاطبینشعر فارسی، برآنیم تا به این پرسش پاسخ دهیم که: ((رویکرد شکیب اصفهانی در استفاده از صنایع بیانی در غزل چگونهاست؟)) نتایج حاصل آمده نشان داد که نهایتا باید شکیب اصفهانی را شاعری سنتی دانست که در تصاویر و لایه ی بلاغینوآوری چندانی ندارد، او در مجاز و کنایه و همچنین تشبیه بلیغ مقلد قدماست، و تنها گاه در استعاره، و نیز در تشبیهاتموکد و مفصل خود نوآوری و خلاقیت اندکی دارد و به این اعتبار باید سبک او را مبتنی بر تشبیه و استعاره دانست. و بهاعتبار بسامد صنایع بیانی در اشعار او، با توجه به تعداد زیاد کنایه هایی که در غزلهایش به کار می برد، باید سبک او راسبکی کنایی دانست.

کلیدواژه ها:

شکیب اصفهانی ، صنایع بیانی ، بلاغت ، غزل