عوامل خطرساز زخم پای دیابتی در بیماران مراجعه کننده به کلینیک دیابت مرکز آموزشی- درمانی کامکار شهر قم، سال ۱۳۸۵

سال انتشار: 1387
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 133

فایل این مقاله در 8 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

این مقاله در بخشهای موضوعی زیر دسته بندی شده است:

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

JR_MUQ-2-3_003

تاریخ نمایه سازی: 18 مهر 1401

چکیده مقاله:

زمینه وهدف مشکلات پا یکی از مهم ترین علل مرگ و میر و از کارافتادگی در بیماران دیابتی است. با توجه به هزینه هایی که پای دیابتی به سیستم های بهداشتی وارد می نماید، به منظورر شناسایی زودرس افراد در معرض خطر ابتلا به زخم پای دیابتی، این مطالعه با هدف تعیین عوامل خطرساز زخم پای دیابتی در بیماران مراجعه کننده به کلینیک دیابت مرکز آموزشی - درمانی کامکار شهر قم، سال ۱۳۸۵ انجام گرفت. روش بررسی در این مطالعه توصیفی ۱۴۰ بیمار دیابتی مراجعه کننده به کلینیک دیابت بیمارستان کامکار شهر قم مورد مطالعه قرار گرفتند. معاینه پای بیماران بر اساس روش پیشنهادی گروه بین المللی مطالعه کننده پای دیابتی (IWGDF) انجام شد. این معاینات شامل معاینه ظاهری، معاینه نورولوژیک و معاینه عروقی اندام تحتانی بود. برای طبقه بندی بیماران در معرض خطر ابتلا به زخم پا از سیستم طبقه بندی IWGDF استفاده شد. برطبق این طبقه بندی بیماران به چهار گروه تقسیم شدند. برای مقایسه یافته های بین گروه ها از آزمون ANOVA استفاده گردید. ۰۵/۰P< معنی دار تلقی شد. یافته ها میانگین سنی بیماران ۲/۱۱± ۴/۵۲ سال و ۱/۶۷% از بیماران زن، ۱/۳۷% بی سواد و ۱۰% سیگاری فعال بودند. میانگین مدت ابتلا به دیابت ۹/۸ سال بود. میانگین نمایه توده بدنی ۴/۴ ± ۴/۲۹ وHbA۱C ۹/۱ ± ۳/۹% بود. ۶/۳۶% و ۷/۱۷% از بیماران به ترتیب دارای رتینوپاتی و نفروپاتی بودند. ۹۵% از بیماران روش صحیح کوتاه کردن ناخن ها را نمی دانستند. ۵/۹۵% از بیماران کفش نامناسب داشتند. هیچ یک از بیماران تاکنون آموزش خاصی در مورد مراقبت از پا دریافت نکرده بودند. ۳/۱۴% سابقه زخم قبلی پا داشتند. معاینه با منوفیلامان، رفلکس آشیل و معاینه با دیاپازون به ترتیب در ۶/۲۸% و ۵/۵۲% و ۱/۳۲% از بیماران مختل بود. در ۳/۳۷% از بیماران نبض های اندام تحتانی کاهش یافته یا لمس نمی شد. بر طبق طبقه بندی (IWGDF) ۷۰% از بیماران در گروه های با خطر بالاتر از نظر ابتلا به زخم پای دیابتی قرار گرفتند. در گروه های با خطر بالاتر از نظر ابتلا به زخم پای دیابتی سن، مدت ابتلا به دیابت و تعداد افراد بی سواد با اختلاف معنی داری بیشتر بود (مقدار Pبه ترتیب ۰۳/۰، ۰۰۱/۰ و ۰۲/۰). نتیجه گیری نتایج این مطالعه بر اهمیت شناسایی زودهنگام مشکلات پا در بیماران دیابتی و نیاز به بکارگیری راهکارهای پیشگیری کننده به خصوص آموزش بیماران، در جهت کاهش هزینه های مربوط به مشکلات پا در این افراد، و بهبود کیفیت زندگی آن ها تاکید دارد.

نویسندگان

رویا حسینی

Qom University of Medical Sciences

علی رسولی

Qom Azad University

حمیدرضا برادران

Iran University of Medical Sciences