تعیین کننده های مدیریت بقایای گیاهی در شهرستان مرودشت

مدیریت بقایای گیاهی یکی از جنبه های مهم کشاورزی حفاظتی می باشد و شامل هر نوع عمل و تصمیمی است که بر روی پس ماندهای محصول برداشت شده انجام می گیرد تا بهترین محیط ممکن برای کشت محصول بعدی فراهم گردد. این پژوهش با هدف بررسی و شناخت تعیین کننده های شیوه مدیریت بقایای گیاهی در بین کشاورزان گندمکار شهرستان مرودشت و بر پایه تئوری سرمایه "Capital Theory" انجام شد. در این تحقیق از ترکیب پژوهش کمی و کیفی به دو روش پیمایش و مطالعه موردی استفاده شد. برای انتخاب نمونه مورد نظر در پیمایش با بکارگیری روش نمونه گیری تصادفی طبقه بندی شده چند مرحله ای تعداد ۳۳۰ کشاورز گندمکار موردمطالعه قرار گرفته شد. به منظور نمونه گیری در مطالعه موردی از روشExtreme Sampling   و بکارگیری تکنیک مشاهده و مصاحبه عمیق در دو شیوه متفاوت مدیریت بقایای گیاهی (آتش زدن و آتش نزدن بقایای گیاهی) در طولانی مدت استفاده گردید. یافته های پژوهش نشان داد که سرمایه اقتصادی و سرمایه نمادی حاصل از فعالیتهای کشاورزی، مهمترین تعیین کننده های رفتار مدیریت بقایای گیاهی می باشند و عوامل دیگری چون سطح تکنولوژی مزرعه، بهره مندی از خدمات ترویجی، مالکیت دام و سیاستهای تشویقی و تنبیهی نیز در رده های بعدی قرار دارند. در انتها نیز به منظور ترغیب کشاورزان به سمت روش های پایدار و حفاظتی مدیریت بقایای گیاهی و ممانعت آنان از بکارگیری شیوه آتش زدن راهکارهایی ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

مدیریت بقایای گیاهی ، سرمایه اقتصادی ، سرمایه نمادی