بررسی انتقال آب از سرشاخه های کارون و دز

خوزستان از مهمترین جلگه های ایران است که بدلیل ویژگی های آب و هوایی می توان دو و یا حتی سه بار در سال در آن به تولید محصول پرداخت. وسعت و باروری خاک و تنوع طبیعی هوا در فصول مختلف، این دیار را به جلگه ای زرخیز و پربرکت تبدیل کرده که در صورت استفاده صحیح و برنامه ریزی کشاورزی مکانیزه، به تنهایی می تواند نیاز کشور را به لحاظ فرآورده های کشاورزی تامین کند. وجود ظرفیت های طبیعی و ایجاد زیر ساخت هایی که طی سالیان گذشته بویژه در حوزه آبریز کارون بزرگ فراهم شده است، انتظارات قابل توجهی را در اسناد توسعه کشور به این استان معطوف کرده است. بر اساس توافق سازمان های جهانی انتقال آب میان حوزه ای بشرطی قابل انجام است که حق مسلم افرادی که در حوزه مبداء از آن استفاده می کنند و ذی نفعان رعایت شود. همچنین اثرات زیست محیطی که برای حوزه مبداء و یا مقصد ایجاد می شود نیز مورد توجه قرار گیرد. برای حل مشکل کم آبی یک منطقه باید تمام جوانب و طرح ها بررسی شوند و در صورتیکه با مدیریت آب و افزایش بهره وری قابل حل نباشد بعنوان آخرین راه حل، انتقال آب میان حوزه ای صورت گیرد. آورد کارون بزرگ (شامل کارون و دز) نسبت به سال های نرمال 37 درصد کاهش داشته است. طرح های انتقال آب از بالادست حوزه های استان خوزستان باید به شکلی مدیریت شوند که از سهم تخصیص های استان خوزستان کم نشود. بررسی سوابق نشان می دهد که انتقال آب در کشور مرهمی بوده برای توسعه ناموزون، غافل از اینکه انتقال آب برای کارهای غیر علمی موفق نیست و تا زمانی که الگوی مصرف اصلاح و متوازن نشود دردی را دوا نمی کند.

کلیدواژه ها:

خوزستان ، انتقال آب میان حوزه ای ، کارون و دز ، مدیریت آب