رابطه علم و عمل در رشد و تعالی فرد و جامعه از دیدگاه نهج البلاغه

با نگاهی به آموزه های اسلام به این نکته پی می بریم که دین اسلام توجه ویژه ای به علم آموزی دارد و انسان ها را به تعلیم و تعلم فراخوانده است. امام علی (علیه السلام) در جاهای مختلفی از نهج البلاغه تاکید زیادی به کسب علم و دانش دارد و آموختن علوم مفید و سودمند را مقدمه ای برای عمل و در مسیر رشد و کمال قرار گرفتن، عنوان نموده است. پژوهش حاضر براساس منابع کتاب خانه ای، به بررسی کیفی و به روش توصیفی تحلیلی انجام شده و هدف آن پیدا کردن رابطه علم و عمل در رشد و تعالی فرد و جامعه از دیدگاه نهج البلاغه است. برای تحقق اهداف پژوهش سه سوال تدوین شده و با بررسی و تحلیل در تفسیرهای موجود در پی جوابی برای سوالات پژوهشی پرداخته شده است. امیرالمژمنین (علیه السلام) آموختن دانشی را مورد تاکید قرار می دهد که تحصیل و نتیجه آن برای فرد و اجتماع سودمند و آموختن آن علم، با عمل نیز همراه باشد، در غیر این صورت علم بدون عمل و عمل بدون علم، نه تنها برای انسان سودی ندارد، بلکه چیزی جز خسارت و زیان نیست. در واقع داشتن علم مسئولیت آفرین است، و در صورت عمل نکردن به علم، موجب دوری انسان از خداوند شده و او را مستوجب عذاب و نقاب می کند.

کلیدواژه ها:

علم ، عمل ، نهج البلاغه ، امام علی (علیه السلام)