بررسی عنصرهای طبیعی در اشعار مولوی

مولانا شاعری است که بی نهایت به طبیعت توجه کرده است. او متعلق به طبیعت و ماورای طبیعت است. در سرتاسر پهنه هستی و در همه چیز و در همه جا فقط خدا را جستجو می کند و می بیند. او طبیعت را وصف می کند و این توصیف وسیله ای می شود برای تفکر و تامل بیشتر او به آن سوی طبیعت، از این رو مثنوی را جلوه گاه طبیعت و انسان می داند. مولانا در ضمن بیان مقام انسان از خدا، معاد، روح، طبیعت سخن می گوید و جایگاه انسانیت را، ضمن سیر به سوی کمال یادآور می شود. پژوهش های گسترده ای در زمینه ی بررسی شعر مولوی به صورت جداگانه صورت گرفته است؛ اما در این زمینه تحقیقی صورت نگرفته است؛ لذا به دلیل اهمیت موضوع و ضرورت تحلیل اشعار این شاعر، در این تحقیق به این موضوع پرداخته شد. پس از مطالعه منابع معتبر به تحلیل اشعار مربوط به طبیعت در مولوی پرداخته شده است. یافته های پژوهشی به روش توصیفی و تحلیلی ارائه شده اند. نگارنده کوشیده است به بررسی شعر این دو شاعر در حوزه طبیعت، تصویرگری، آشنایی زدایی، عرفان، دید مثبت به جهان، نوستالوژی و روانشناسی رنگ ها بپردازد.

کلیدواژه ها:

مولوی ، طبیعت ، کهن الگو.