نقش سبکهای دلبستگی و انسجام خانواده در خودانتقادی نوجوانان

هدف از پژهش حاضر بررسی نقش سبکهای دلبستگی و انسجام خانواده در خودانتقادی نوجوانان بود. این پژوهش به لحاظ روش توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری این پژوهش شامل دانش آموزان مقطع متوسطه دوم شهر قم بودند که ۱۰۰ نفر از آنها به شیوه نمونه گیری در دسترس مشارکت داشتند. ابزارهای پژوهش شامل مقیاسهای دلبستگی بزرگسالان تجدید نظر شده کولینز و رید، انسجام سازمان یافته خانواده فیشر و خودانتقادی گیلبرت بود. به منظور تحلیل دادهها از نرم افزار SPSS-۲۱ و آزمونهای آماری ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون استفاده شد. نتایج نشان داد که بین خودانتقادی و دلبستگی اجتنابی (**۰/۲۴۲) و دلبستگی اضطرابی (**۰/۶۰۶) ارتباط مثبت و معنادار وجود دارد؛ در واقع نمرات بالا در این دو متغیر، رفتارهای خودانتقادی را پیشبینی می کنند. اما بین انسجام خانواده و خودانتقادی (**-۰/۱۹۷) ارتباط منفی معنادار وجود دارد. همچنین نتایج رگرسیون نشان داد که فقط متغیرهای دلبستگی اضطرابی و خانواده بر اساس ضریب R۲ در مجموع ۴۰ درصد از واریانس متغیر خودانتقادی را در نوجوانان و جوانان تبیین میکنند. در مجموع میتوان نتیجه گرفت که سبکهای دلبستگی و انسجام خانواده بر میزان خودانتقادی نوجوانان موثر هستند، بر این اساس بهبود سبکهای فرزند پروری و ارتقاء انسجام خانواده به واسطه مداخلات آموزشی و درمانی پیشنهاد میشود.

کلیدواژه ها:

سبکهای دلبستگی ، انسجام خانواده ، خودانتقادی