ارزیابی عملکرد شالوده های همجوار لبه دار با در نظر گرفتن اندرکنش خاک- پی

شالوده های لبه دار، اخیرا در مهندسی ژئوتکنیک مورد توجه قرار گرفته و لبه های محیطی آن با محصورسازی جانبی خاک ضعیف، منجر به افزایش محسوسسختی خاک زیر شالوده گردیده به نحوی که این نوع شالوده ها می توانند بارهای سازه را به لایه های زیرین منتقل می کنند. از سوی دیگر در واقعیت شالوده هابه واسطه بارهای سنگین سازه ها، ممکن است دارای ابعاد بزرگی باشند و یا اینکه سازه ها در مجاورت یکدیگر واقع شوند. همجواری شالوده ها سبب همپوشانی حباب های تنش در خاک زیرین شده این مساله می تواند باربری شالوده ها را تحت تاثیر قرار دهد. در این مطالعه، با استفاده از مدلسازی عددی، رفتار لرزه ای دو شالوده لبه دار در مجاورت یکدیگر مورد ارزیابی قرار گرفته است. در تحلیل شالوده ها اثرات مربوط به اندرکنش خاک- شالوده نیز لحاظ گردیده است. با اعمال شتاب نگاشت زلزله به شالوده ها، تاثیر فواصل بین شالوده ها بر پاسخ لرزه ای آنها مورد بررسی قرار گرفته است و نتایج حاصل شده با شرایط شالوده های همجوار بدون لبه مقایسه گردیده است. نتایج تحقیق حاکی از آن است که شالوده های همجوار لبه دار در حالت لرزه ای نیز باربری بزرگتری نسبت به شالوده های همجوار سطحی مشابه در شرایط فاقد لبه دارند. حداکثر ظرفیت باربری شالوده های همجوار لبه دار در شرایطی به وقوع می پیوندد که فاصله مرکز به مرکز شالوده ها برابر با دو برابر عرض یک شالوده باشد. با افزایش بیشتر فاصله میان شالوده های لبه دار، میزان باربری و اندرکنش شالوده ها کاهش می یابد. اثر لبه های شالوده ها در حالتی که عمق لبه ها تا ۷۵ % عرض شالوده افزایش یابند می تواند میزان نشست شالوده ها را نزدیک به ۱۳ % کاهش می دهد.

کلیدواژه ها:

شالوده های لبه دار ، همجواری شالوده ها ، اندرکنش خاک – پی ، تحلیل اجزای محدود ، ظرفیت باربری و نشست