سنتز غشاء نانوکامپوزیتی جدید پلی سولفون/ نانوذرات سیلیسیوم اکسید/ شلتوک برنج

در حوزه ی وسیع نانوتکنولوژی، نانوکامپوزیتهای بر پایه ماتریس های پلیمری، بخش اعظمی از تحقیقات را به خود اختصاص داده اند. دراین مقاله، به جزئیات فناوری شامل نانوکامپوزیت پلی سولفون ارزیابی میکند. غشاءهای نانوکامپوزیت به دلیل خواص منحصر به فرد ساختارشان، نتایج مطلوب تری در مقایسه با سایر غشاءها نشان داده اند. غشاءهای نانوکامپوزیت در یک تقسیم بندی کلی به دو دسته غشاءهای نانوکامپوزیت بر پایه آلی و غشاءهای نانوکامپوزیت بر پایه معدنی تقسیم می شوند، غشاءهای نانوکامپوزیت آلی همان غشاءهای پلیمری میباشند که به آنها موادی در مقیاس نانو به منظور بهبود میزان تراوایی و پایداری گرمایی اضافه میشود. این غشاءها قابلیت صنعتی شدن بالایی دارند. غشاءهای نانوکامپوزیت معدنی در واقع برای برطرف کردن عیوب ساختاری و سطحی غشاءهای معدنی به کار برده میشوند که از جمله آنها می توان غشاءهای الیاف دو لایه (کربن- زئولیت) و غشاءهای (آلومین- زئولیت) را نام برد. مهمترین ویژگی غشاءهای معدنی، پایداری گرمایی و مکانیکی بالای آنهاست. در این مقاله ابتدا مروری جامع بر انواع غشاءهای نانوکامپوزیت و روش های ساخت آن ها مورد بررسی قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

پلی سولفون ، غشای نانوکامپوزیت ، نانوذرات سیلیسیوم اکسید ، نانوذرات شلتوک برنج .