زیبایی شناسی و عناصر هنری در ادبیات فارسی

زبان دستگاهی از نشانه ها است که به کار اندیشیدن، ارتباط و شناخت می آید و عنصر بنیادین حیات انسانی است. زبانمفهومی تک ساحتی نیست و افزون بر دو کنش فردی و اجتماعی، سویه ها و شیوه های گوناگون دارد. زبان در سه سطحمکالمه، زبان علم و زبان هنر یا ادبیات، بنیاد فرهنگ مکتوب هر جامعه را می سازد . ادبیات قطعا ساخته شده از زبان است ولی فرم ویژه ای از زبان که هدفش ارتباطی خاص است. شکل ادبی را میتوان به عنوان یک «زبان» در نظر گرفت که اصول خاص خود را در مورد چیدمان نشانه ها و تولید «معانی» دارد. بواسطه ی ادبیات، زبانی را یاد می گیریم و به تمدنی نزدیک می شویم ، اما به ویژه به یک مطالعه و یک ارزیابی دوباره ی مفهوم فراگرفته شده از قبل درباره «زبان» و «ارتباط» فرا خوانده می شویم. می توان گفت که برای آموزش زبان هرآموزشی که این نوع خاص ارتباط را به این دلیل که ادبیات کامل نیست نادیده می گیرد و هرنوع روش شناسی که ادبیات را در نظر نمی گیرد به نوعی ناقص العضو است . . یکی از مباحث مطرح در هر زبان، مقوله «زبان معیار» است. زبان معیار یا هنجار و قاعده، زبان متون درسی و دانشگاهی، رسانه ها، نخبگان و ارباب فرهنگ است. این زبان ویژگی هایی دارد که در هر عصر و هر نسل متفاوتمیشوند. فارسی معیار امروز مختصاتی یکسره متفاوت با دوران های تاریخی خود یافته است و در بهترین ودرخشان ترین وضع خود قرار دارد. بررسی تعریف، نشانه ها و بنیادهای فارسی معیار، نظریه های زبان شناختی و ادبیدرباره زبان و نیز نگاهی به کارکردها و لایه های مختلف زبانی، موضوع این نوشتار است. زبان معیار باید پاس داشتهشود، با این حال هرگز نباید اهمیت و لزوم سبک آفرینی نویسندگان از یاد برود.

کلیدواژه ها:

عناصر ، زیبایی ، ارتباط ، زبان