چالش های آموزشی- درمانی در برخورد با کودکان مبتلا به اختلالات عصبی- حرکتی بستری در بیمارستان آموزشی کودکان از دیدگاه دانشجویان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی هرمزگان

مقدمه: کودکان زمانی که به علت اختلالات عصبی- حرکتی در بیمارستان بستری می شوند بیش از پیش محدودیت را تجربه می کنند. بیمارستان های آموزشی کودکان که دانشجو با بیمار در ارتباط است، آموزش دانشجویان باید جدای از هدف کنترل بیماری و درمان، در جهت رضایت و احساس امنیت بیشتر بیمار صورت گیرد. از این رو در این مطالعه چالش های آموزش- درمانی در برخورد دانشجویان با کودکان مبتلا به اختلالات عصبی- حرکتی بستری در بیمارستان آموزشی کودکان از دیدگاه دانشجویان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی هرمزگان را مورد بررسی قرار دادیم. مواد و روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی- مقطعی است که در سال ۱۳۹۸ انجام شد. ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه ای محقق ساخته روا و پایا شامل بخش های اطلاعات دموگرافیک و چالش های آموزشی- درمانی در زمان برخورد دانشجویان با کودکان مبتلا به اختلالات عصبی- حرکتی بود. از ۱۲۰ نفر از دانشجویان پزشکی (مقطع بالینی) پرسشگری انجام شد و در نهایت داده ها مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. یافته ها: ۹۰ درصد دانشجویان تعداد زیاد دانشجویان و لزوم حضور دانشجو در راندهای آموزشی که باعث ایجاد ترس در کودک و عدم پذیرش موقعیت و همکاری با کادر درمان می شود را مهمترین چالش می دانستند. از چالش های دیگر که ۷۵ درصد دانشجویان به آن معتقد بودند نداشتن اطلاعات لازم دانشجویان زمان حضور در بخش به علت همزمانی اجرای دروس تئوری و عملی و عدم هماهنگی موضوعی در برگزاری این دروس، در نتیجه انجام نامناسب پروسیجر درمانی توسط دانشجو بود. ۲۰ درصد دانشجویان معتقد بودند نحوه برخورد استاد با دانشجو و اقتدار عملی دادن به دانشجو توسط استاد در برخورد همزمان استاد و دانشجو با بیمار می تواند چالش برانگیز باشد. ۳۵ درصد دانشجویان نبود امکانات لازم درمانی- آموزشی طبق استدانداردها بالینی از مهمترین چالش ها می دانستند. بحث و نتیجه گیری: دانشجویان در برخورد با بیماران مبتلا به اختلالات عصبی- حرکتی به علت حساس تر بودن کودک نسبت به بزگسال باید مهارت بالینی و ارتباطی لازم داشته باشند تا بتوانند پروسیجر درمانی را آن طور که باید انجام دهند. رفع چالش هایی مانند ازدیاد و تجمع دانشجویان در بخش ها زمان راندهای آموزشی، مدیریت زمان تدریس اساتید در همزمانی برگزاری دروس تئوری و عملی و آشنا بودن دانشجو نسبت به انجام پروسیجر زمان برخورد با بیمار، اقتدار عملی دادن به دانشجو در رویارویی همزمان استاد و دانشجو با بیمار، تامین امکانات بخش های بیمارستان به خصوص بخش هایی که به نوعی با درمان بیماران مبتلا به اختلالات عصبی- حرکتی در ارتباط هستند، در مجموع می توانند به نوعی در پذیرش موقعیت مکانی توسط کودک و تسهیل در انجام پروسیجر درمانی موثر واقع شود.

کلیدواژه ها:

آموزش ، درمان ، دانشجو ، کودک ، اختلال عصبی- حرکتی