بررسی ارتباط هوش اخلاقی با صلاحیت بالینی پرستاران شاغل در بیمارستان آموزشی شهرستان دزفول در سال ۱۴۰۰

زمینه و هدف: صلاحیت بالینی از ضرورت های مهم حرفه پرستاری بوده، لذا یافتن مولفه ها و عوامل موثر بر صلاحیت بالینی و ارتقاء آن همیشه موردتوجه نظام های آموزشی، بهداشتی و درمانی بوده است.  پژوهش حاضر باهدف تعیین ارتباط هوش اخلاقی با صلاحیت بالینی پرستاران شاغل در بیمارستان آموزشی شهرستان دزفول در سال ۱۴۰۰ انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه  مقطعی از نوع همبستگی بوده است. جامعه آماری شامل ۲۰۰ نفر از پرستاران شاغل در بیمارستان آموزشی گنجویان دزفول در سال۱۴۰۰بود که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه مشخصات دموگرافیک، پرسشنامه استاندارد هوش اخلاقی Lennick & Kiel و پرسشنامه استاندارد صلاحیت بالینی پرستاران (CIRN) بود. داده ها در محیط نرم افزار SPSS ویرایش۲۱ در سطح معنی داری p<۰.۰۵با استفاده از آزمون های آمار توصیفی و آماره های تحلیلی (ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون) تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: میانگین هوش اخلاقی(۲۴/۱۹±۱۵۶/۲۱) حاکی از خوب بودن سطح هوش اخلاقی آن ها بود. میانگین صلاحیت بالینی پرستاران(۳۱/۱۸±۱۵۲/۲۹) در سطح متوسط بود. نتایج ضریب همبستگی پیرسون نشان داد میان تمامی ابعاد هوش اخلاقی و ابعاد صلاحیت بالینی پرستاران همبستگی مثبت و معناداری وجود دارد (r= ۰.۶۵۶, p<۰.۰۰۰۱). نتایج آزمون رگرسیون نشان داد هوش اخلاقی در تبیین متغیر صلاحیت بالینی پرستاران (R۲=۰.۴۳۰) سهیم می باشد. نتیجه گیری: هوش اخلاقی در پیش بینی صلاحیت بالینی پرستاران نقش دارد بنابراین، به نظر می رسد با افزایش هوش اخلاقی از طریق برگزاری کارگاه های آموزشی می توان نگرش صلاحیت بالینی پرستاران را تقویت نمود.

کلیدواژه ها:

Moral Intelligence ، Clinical Competence ، Nurse ، هوش اخلاقی ، صلاحیت بالینی ، پرستار