گرایش به فرزندآوری در زنان شرق ایران

مقدمه : علاقه به داشتن فرزند، تحت عنوان گرایش به فرزندآوری تعریف می شود. کاهش تمایل به فرزندآوری باعث کاهش باروری می گردد و این امر نه تنها در پیش بینی های جمعیتی بلکه در ارزیابی های شرایط اقتصادی و اجتماعی جامعه مورد مطالعه، از شاخص های مهم و کلان به شمار می آید. این مطالعه با هدف تعیین میزان گرایش به فرزندآوری در زنان مراجعه کننده به مراکز خدمات جامع سلامت شهرستان تربت حیدریه در سال ۱۳۹۷انجام شده است.مواد و روش ها : این پژوهش یک مطالعه مقطعی است که بر روی ۲۶۹زن مراجعه کننده به مراکز خدمات جامع سلامت شهرستان تربت حیدریه انجام شده است. افراد به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. شرایط ورود به مطالعه عبارت بود از: ملیت ایرانی، داشتن سواد خواندن و نوشتن، تمایل به شرکت در مطالعه، زنان متاهل سنین باروری ۱۵تا ۴۹ ساله. ابزار مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه دو قسمتی بود که عبارت بودند از پرسشنامه مشخصات فردی شرکت کنندگان و پرسشنامه استاندارد گرایش به فرزند آوری(عنایت و همکاران). تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS۲۳.۰ و با استفاده از آزمونهای آماری توصیفی و مدل رگرسیون خطی انجام شد.یافته ها : متوسط سن زنان شرکت کننده در مطالعه ۵/۸±۲۸/۹سال بود و متوسط تعداد فرزند هر زن ۱/۰۶±۱/۳ بود. میانگین نمره گرایش به فرزندآوری ۶/۹±۴۶/۰۹ بود. از میان مشخصات فردی بررسی شده، متغیرهای سن (P=۰/۰۲)، تعداد فرزند(P =۰/۰۳) و سطح تحصیلات همسر(P =۰/۰۴) با گرایش به فرزندآوری ارتباط معنی دار آماری داشتند.نتیجه گیری : برای ایجاد جامعه ای پویا و سرزنده نیاز به برنامه ریزی درخصوص افزایش گرایش زنان بعنوان عناصر اصلی در فرزندآوری ضروری است، که نتایج این مطالعه نشان داد گرایش فرزند آوری در زنان با افزایش سطح تحصیلات مردان ارتباط معنی دار دارد که می توان با هموار کردن این مسیر، در جهت افزایش فرزندآوری گام برداشت.

کلیدواژه ها:

گرایش به فرزندآوری ، باروری ، زنان