بررسی ارتباط خودکارآمدی پژوهشی و عملکرد پژوهشی در دانشجویان دانشکده دندانپزشکی یزد در سال ۹۳-۱۳۹۲

  مقدمه : دستیابی به پیشرفت و خودکفایی، در گرو پرداختن به تحقیق و پژوهش هدفمند و سرمایه گذاری برروی پژوهشگران و دانشجویان دانشگاه هاست. مطالعه حاضر با هدف بررسی ارتباط خودکارآمدی پژوهشی و عملکرد پژوهشی در دانشجویان و دستیاران دانشکده دندانپزشکی یزد در سال ۹۳-۱۳۹۲ انجام شد.   روش بررسی: در این مطالعه توصیفی- مقطعی، دانشجویان سال آخر دندانپزشکی عمومی و تخصصی دانشکده دندانپزشکی یزد جامعه پژوهش را تشکیل دادند. داده های پژوهش با استفاده از پرسشنامه خودکارآمدی پژوهشی و عملکرد پژوهشی جمع آوری گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS نسخه ۱۶و آزمون های T-test و ضریب همبستگی پیرسون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.   نتایج: در مطالعه حاضر، ۸۰ دانشجو با میانگین سنی۶۷/۴ ± ۳۰/۲۷ سال شرکت داشتند. ۲۲ نفر(۵/۲۷%) از افراد شرکت کننده پسر و ۵۸ نفر(۵/۷۲%) دختر بودند. میانگین کلی خودکارآمدی پژوهشی ۶۲/۲۷ ± ۷۹/ ۱۵۹و میانگین نمره عملکرد پژوهشی افراد مورد بررسی ۳۷/۱۶ ± ۰۲/۱۱ بود. نتایج نشان داد. بین مقیاس کلی خودکارآمدی پژوهشی با عملکرد پژوهشی رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد(۳۱۵/۰= r ، ۰۰۴/۰ p-value= ). میانگین کلیه حیطه های خودکارآمدی پژوهشی بر حسب سن افراد مورد مطالعه(بجز در حیطه مهارت ها و تبحرها) اختلاف معنی دار آماری نداشت(۰۵/۰< p ). میانگین نمره عملکرد پژوهشی برحسب سن افراد اختلاف آماری معنی داری را نشان داد(۰۲۳/۰ p-value= ). اختلاف آماری معنی داری بین میانگین نمره کل و نمره حیطه های هفتگانه خودکارآمدی پژوهشی و عملکرد پژوهشی با جنسیت افراد مورد مطالعه مشاهده نشد(۰۵/۰< p ).   نتیجه گیری: با توجه به همبستگی خودکارآمدی پژوهشی با عملکرد پژوهشی دانشجویان، آگاهی از سطح خودکارآمدی پژوهشی می تواند برنامه ریزی بهتر، جهت ارتقا آن و به دنبالش عملکرد پژوهشی را در پی داشته باشد.

کلیدواژه ها:

Self-efficacy in Research ، Research Performance ، Dental student ، خودکارآمدی پژوهشی ، عملکرد پژوهشی ، دانشجویان دندانپزشکی