مقایسه تاثیر آموزش به روش ترکیبی در مبحث تشخیص و درمان دیس لیپیدمی بر انگیزش تحصیلی کارآموزان و کارورزان پزشکی

مقدمه: انگیزش تحصیلی دانشجویان در دانشگاه ها یکی از موضوعاتی است که در حوزه  ی آموزش عالی و سیستم دانشگاهی هر کشوری اهمیت زیادی دارد و از شاخص های مهم در ارزیابی کیفیت نظام آموزش عالی است. از عوامل مهم و تاثیرگذار بر انگیزش تحصیلی دانشجویان، روش های تدریس اساتید در کلاس درس است. بر این اساس هدف مطالعه حاضر مقایسه تاثیر آموزش به روش سخنرانی و ترکیبی در مبحث تشخیص و درمان دیس لیپیدمی بر انگیزش تحصیلی کارآموزان و کارورزان پزشکی بود. روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی با پیش آزمون و پس آزمون و گروه کنترل است که بر روی ۱۰۰ نفر کارآموز و کارورز در گروه قلب دانشگاه علوم پزشکی بیرجند انجام شد. نمونه مورد مطالعه به صورت تصادفی در دو گروه(مداخله ۵۰ نفر و کنترل ۵۰ نفر) انتخاب شدند. مبحث تشخیص و درمان دیس لیپیدمی به روش سخنرانی (سنتی) به مدت ۴ ساعت (۲ ساعت در هر هفته) در گروه شاهد و به روش ترکیبی (آموزش مجازی و حضوری) در گروه مداخله تدریس شد. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه محقق ساخته انگیزش تحصیلی ۲۰ سوالی استفاده شد.برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار spss نسخه ۲۲ و از آزمون T مستقل و زوجی در سطح معنی داری ۰۵/۰ تحلیل شد. نتایج: نتایج نشان داد، میانگین و انحراف استاندارد انگیزش تحصیلی در پیش آزمون در گروه مداخله ۴۷/۴ ± ۶/۶۵ و کنترل ۷۵/۶ ± ۶۸/۶۴ و در پس آزمون گروه مداخله ۶۴/۴ ± ۴۲/۶۸ و گروه کنترل ۱۳/۴ ± ۴/۶۴ به دست آمد. بنابراین آموزش به شیوه ترکیبی بر انگیزش تحصیلی دانشجویان کارآموز و کارورز در سطح معنی داری ۰۵/۰ >P  تاثیر معنی داری دارد. نتیجه گیری: انگیزش تحصیلی دانشجویانی که به شیوه ترکیبی آموزش داده شدند بیشتر از شیوه سخنرانی بود. بنابراین توصیه می شود اساتید در کلاس های درس از روش های تدریس ترکیبی استفاده کنند.  

کلیدواژه ها:

Teaching method ، Combined education ، Lecture ، Academic motivation ، Medical student ، روش تدریس ، آموزش ترکیبی ، سخنرانی ، انگیزش تحصیلی ، پزشکی