پلیسی گری ترمیمی یا گفتمان سازی مقوله عدالت ترمیمی (میانجیگری)

یکی از نوآوری های قانون آیین دادرسی کیفری مصوب ۱۳۹۲ پیشبینی صریح امکان ارجاع امر به میانجیگری از سوی نیروی انتظامی می باشد.میانجیگری فرایندی است که طی آن بزه دیده و متهم با مدیریت میانجیگر در فضای مناسب در خصوص علل آثار و نتایج جرم انتسابی و نیز راه های جبران خسارت ناشی از ان نسبت به بزه دیده و متهم گفتگو نموده در صورت حصول سازش تعهدات و حقوق طرفین تعیین می گردد. میانجیگری تا به حال سابقه قانون گذاری رسمی نداشته اما در همان طوری که بیان شد سال ۱۳۹۲ قانون آیین دادرسی کیفری ماده ای را به این برنامه اختصاص داده است. حال این مساله مطرح می شود که میانجیگیری با توجه به نقش مثبت پلیس و با بهره گیری از سازوکارهای عدالت ترمیمی، تا چه میزان در پیشگیری از ارتکاب جرایم می تواند نقش داشته باشد؟ در پاسخ به این سئوال باید گفت که نیروی انتظامی نیز به عنوان یکی از متولیان برقراری نظم و امنیت در کشور به طور طبیعی متاثر از این فرهنگ و خواسته قانون نگذار بوده به نحوی که همواره کارکنان این سازمان به ویژه آنهایی که در کلانتری ها و پاسگاه ها خدمت می نمایند و خواسته یا ناخواسته درگیر موضوع میانجیگری شده اند. دخالت و ورود مامورین در برنامه میانجیگری در مراحل و مراتب مختلفی انجام می پذیرد که نگارنده در تحقیق حاضر درصدد واکاوی آن ها می باشد. روش در تحقیق حاضر توصیفی- تحلیلی و با بهره گیری از منابع کتابخانه ای می باشد. نتایج تحقیق نشان می دهد که میانجیگری پلیس با رویکرد عدالت و ترمیم محوری و با استفاده از ظرفیت های جامعه محلی، با تاثیرگذاری بر شرایط فردی و اجتماعی مجرم (شرمسار سازی و باز اجتماعی نمودن بزه کار)، گرایش مجرم را به ارتکاب مجدد جرائم کاهش خواهد داد. به عبارتی می توان گفت که کارکنان نیروی انتظامی جهت ایجاد صلح و سازش میان طرفین دعوا اقدامات متعددی انجام می دهند که برخی از این دعاوی نیز با سعی و تلاش زیاد این کارکنان به نتیجه می رسد و موضوع با مصالحه و گذشت بزه دیده خاتمه می یابد که این مهم ضمن ترمیم خسارت های بزه دیده کمک درخور توجهی به کاهش تراکم پرونده های قضایی می باشد

کلیدواژه ها:

پلیس گری ترمیمی ، عدالت ترمیمی ، میانجیگری ، پلیس