تاثیر۲ شیوه تمرینات ورزشی بر بیان ژنهای Angiopoitin-۱ و Canstatin در بطن چپ موش های نر نژاد ویستار

امروزه بیماریهای قلبی عروقی به دلیل شیوع و مرگ و میر بالایی که در سطح جوامع ایجاد میکنند اهمیت ویژه ای دارند که تمرینات گوناگونی در عملکرد قلبی عروقی میشوند، که از جمله آنها میتوان به افزایش حداکثر اکسیژن مصرفی و افزایش آنژیوژنز در عضله قلبی اشاره نمود. بنابراین مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر۲ شیوه تمرینی دویدن تداومی هوازی و شنا تداومی هوازی بر بیان ژن های آنژیوپوینتین۱ و کانستاتین در بطن چپ موشهای نر نژاد ویستار انجام شد. که بدین منظور از ۳۲ سر موش نر ویستار ۸ هفته ای با میانگین وزن بدن ۲۳۷±۳۳ گرم به عنوان نمونه استفاده شد که به صورت تصادفی ساده به ۴ گروه ۸ تایی: گروه کنترل ، کنترل ۸ هفته ، دویدن تداومی هوازی و شنا تداومی هوازی تقسیم گردیدند. لازم به ذکر است که موش ها به مدت ۸ هفته پس از ۵ دقیقه گرم کردن به فعالیت پرداختند و تعداد جلسات در هر هفته، ۵ جلسه بود به طوری که تمرین دویدن تداومی هوازی شامل دویدن با سرعت ۲۰ متر بر دقیقه در زمان ۴۰ دقیقه و با شیب فزاینده نوارگردان با ۶۵ درصد اکسیژن مصرفی بیشینه بود. شیب تردمیل در هفته اول صفر بوده و هر هفته ۲ درصد بر شیب افزوده شد و تمرین شنا تداومی هوازی شامل شنا کردن (شنا کردن و حفظ خود بر روی آب) به مدت زمان بین ۳۰ دقیقه بود. پس از سنجش آنژیوپوینتین۱ و کانستاتین با استفاده از روش Real time-PCR در بافت قلب مشخص شد ۲ شیوه تمرینی بر بیان ژن آنژیوپویتین۱ در بطن چپ موش های نر نژاد ویستار تاثیر معناداری دارد و مطالعه حاضر برای اولین بار نشان داد که ۲ شیوه تمرینی بر بیان ژن کانستاتین در بطن چپ موشهای نر نژاد ویستار تاثیر معناداری دارد. با این وجود مطالعات بیشتر برای بررسی نقش آنژیوپوینتین۱ و کانستاتین در سلولهای قلبی نیاز است.

کلیدواژه ها:

تمرین دویدن تداومی هوازی ، تمرین شنا تداومی هوازی ، آنژیوپوینتین۱ و کانستاتین