موازین طراحی سازه های انطباق پذیر بلندمرتبه در معماری اکولوژیک

زیست کره زمین در حال حاضر تنها مکانی است که برای زندگی انسان مناسب تشخیص داده شده است. هر نفری که به جمعیت زمین اضافه میشود، این فضا را برای زندگی دیگر موجودات در اکوسیستم کره زمین محدودتر میسازد.به این سبب در اثر کمبود فضای زیستن، تخریب سامانه های زیستی ظاهر گردیده و ازدیاد جمعیت مناطق شهری و قیمت زمین، موجبات طراحی و ساخت بناهای بلند مرتبه و رشد و توسعه ی عمودی شهرهای بزرگ را فراهم ساخته است. از سوی دیگر؛ توسعه امر بلند مرتبه سازی در کلان شهرها، باعث حفظ زمین قابل کشت در راستای تامین غذای مورد نیاز جمعیت در حال رشد، کاهش تخریب محیط زیست، کاهش ساخت و ساز در زمین طبیعی، کاهش مصرف انرژی و انطباق اکولوژیک ساخته های بشری در زیست کره ی زمین می شود.ضمنا ساخت و ساز با توسعه عمودی شهرها، بدون توجه و عدم برنامه ریزی صحیح و مداخله در طبیعت همراه با تحولات صنعتی، منجر به تخریب اکوسیستم، افزایش آلودگی محیطی و کاهش منابع طبیعی می شود. آشنایی با معماری اکولوژیک و به کارگیری این سبک طراحی و ساخت معماری انطباق پذیر، به عنوان یکی از روش های نوین بر مبنای حداقل تاثیر مخرب در محیط زیست و استفاده بهینه از منابع انرژی پایان یافتنی شده و باعث همزیستی مسالمت آمیز بین انسان و محیط طبیعی خواهد شد که این مهم میتواند جهت حل مشکلات کمبود زمین در عصر صنعتی امروز مفید واقع شود. روش تحقیق این مقاله، به صورت مطالعات اسنادی و کتابخانه ای و به روش تحلیل استنباطی توصیفی میباشد. نتایج تحقیق نشان داده است که مزایای رویکرد طراحی برجها اکولوژیک میتواند با بهینه سازی استفاده از منابع تجدید ناپذیر، حفظ انرژی، هم سازگاری و انطباق موثر با شرایط اقلیمی برجهای اکولوژیک، عدم ایجاد آلودگی محیطی و استفاده اصولی از مواد و مصالح ساختمانی و نهایتا تاب آوری و پایداری زیست محیطی بناها اشاره کرد.

کلیدواژه ها:

بلندمرتبه سازی ، سازه های انطباق پذیر ، معماری اکولوژیک ، موازین طراحی