شهرسازی نوین و توسعه پایدار

مشکلات حومه نشینی در نیمه دوم قرن بیستم برای شهر های بزرگ حاد تر شد. مراکز شهری جمعیت خود را به نفع حومه ها از دست دادند ولی خود حومه ها نیز با مشکلاتی روبه رو بودند که جدایی شدید کاربری های اصلی ، نبود امنیت و استفاده بیش از حد از اتومبیل شخصی و آلودگی و تخریب زیست محیطی از جمله این مسائل بود . برای ساماندهی وضعیت موجود شهر ها و حومه ها، شهرسازی نوین در اواخر قرن بیستم مطرح گشت .شهرسازی نوین یا نوشهرگرایی ، به طور کلی یک طراحی شهری به روز با متریالها و فناوری های جدید است که سبک آننو-سنتی neo-traditionalاست ؛و اصالتا با توسعه های مسکونی جدید مرتبط است . با این حال همواره بر توسعه درونبافت (infill development) و شهرسازی در ارتباط با حومه های موجود تاکید می نماید. و علاوه بر آن، آمیزه ای از سبکهایمعماری، رشد هوشمند و نیرویی هدایتگر برای توسعه شهری در تمام مقیاس ها (بدون محدودیت مکانی و زمانی ) است . که به محله های نسبتا پرتراکم ، با قابلیت پیاده روی و کاربری مختلط شکل می دهد؛ و آنها را با یکدیگر ترکیب می کند.همانطور که می دانید الگوها، نظریات و نهضت های متنوعی را در حوزه برنامه ریزی و طراحی شهری ارائه نموده که منشاء خاص خود را دارد؛ و بنا به شرایطی راهکارهایی نیز برای آن مطرح می گردد. که تمامی این راهکارها راهی به سوی دستیابی به معیارهای توسعه پایدار شهری، فضاها و محلات می باشد که از لحاظ تئوریک و اجرایی ، فراگیرتر است .در این پژوهش ، به بررسی کلی از مفاهیم و اصول شهرسازی و توسعه پایدار، حفظ محیط زیست و فضای سبز شهری پرداخته شده است . و به طور خلاصه ، تاریخچه ای از ایده های نخستین از معماران و طراحان فضای شهری برای به وجود آمدن شکل شهرهای نوین را ارائه نموده است .

کلیدواژه ها:

شهرسازی نوین. توسعه پایدار ، مهندسی شهرسازی ، پایداری ، نوشهرگرایی