ارائه مدل علی – ساختاری برای تعلل ورزی آموزشی در دانشجویان پرستاری و مامایی (کاربرد تحلیل مسیر)

تعلل­ ورزی آموزشی یکی از شایع ترین مشکلات در سطوح مختلف تحصیلی است. در سال های اخیر، تعلل ورزی به عنوان نوعی نقصان در خود - نظم جویی تعریف شده است. پژوهش حاضر با هدف، ارائه مدل علی – ساختاری برای تعلل ورزی آموزشی در دانشجویان پرستاری و مامایی انجام گرفت. روش پژوهش همبستگی با استفاده از مدل سازی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانشجویان پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی لرستان در سال آموزشی ۹۹-۱۳۹۸ بود که از میان آن ها تعداد ۲۶۰ نفر با روش نمونه گیری خوشه ای مرحله ای انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش عبارت بودند از: پرسشنامه تعلل ورزی آموزشی، مقیاس اهمال کاری آموزشی، پرسشنامه راهبردهای انگیزش برای یادگیری و سنجش جهت گیری های هدف که همگی از اعتبار و پایایی قابل قبولی برخوردار بودند. به منظور تجزیه وتحلیل داده ها از نرم افزارAmos-۲۴ استفاده گردید.یافته­ ها نشان داد که بین جهت گبری هدف و تعلل ورزی آموزشی (۴۱/۰r=)؛ اهمال­کاری و تعلل ورزی آموزشی (۵۷/۰r=)؛ خودتنظیمی و تعلل ورزی آموزشی (۵۹/۰r=)رابطه مثبت و معنی­ دار وجود دارد. همچنین خودتنظیمی آموزشی نقش میانجی بین جهت گیری هدف و تعلل ورزی آموزشی ایفا می کند اما خودتنظیمی آموزشی نقش میانجی بین اهمال کاری آموزشی و تعلل ورزی آموزشی ایفا نمی کند. بنابراین و با توجه به یافته­ های به دست آمده باید دست اندرکاران دانشگاه های علوم پزشکی موضوع تعلل ورزی آموزشی دانشجویان را به طورجدی موردتوجه قرار دهند و از طریق توجه به هدف­ گزینی و خودتنظیمی در صدد کاهش آن برآیند.

کلیدواژه ها:

خود نظم­ بخشی ، اهمال کاری ، هدف­ گزینی ، تعلل­ ورزی آموزشی