اثربخشی بازی درمانی مبتنی بر ارتباط والد-کودک بر تنظیم هیجان و نشاط ذهنی دانشآموزان با ناتوانیهای یادگیری در شرایط همهگیری کووید 

پژوهش حاضر، با هدف اثربخشی بازیدرمانی مبتنی بر ارتباط والد-کودک به صورت مجازی بر تنظیم هیجان و نشاط ذهنی دانشآموزان دارای ناتوانی یادگیری اجرا شد. روش پژوهش نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون-پسآزمون با گروه کنترل بود. جامعهی آماری را دانشآموزان پایهی سوم تا ششم دارای ناتوانی یادگیری شهرستان بیرجند در سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۳۹۹ تشکیل داده است که دارای مشکلات هیجانی بوده و به مراکز اختلالات یادگیری مراجعه کرده اند. تعداد ۳۰ نفر به شیوه در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند و پرسشنامههای تنظیم هیجان برای کودکان و نوجوانان (Gross & John, ۲۰۰۳) و نشاط ذهنی (Ryan & Frederick, ۱۹۹۷) را تکمیل کردند. محتوای آموزشی بازیدرمانی مبتنی بر ارتباط والد-کودک، در ۱۰ جلسه به والدین گروه آزمایش، به صورت مجازی ارائه شد. نتایج تحلیل کوواریانس چندمتغیره و تکمتغیره نشان داد درمان مدنظر بر تنظیم هیجان و نشاط ذهنی دانشآموزان دارای ناتوانی یادگیری تاثیر معناداری داشته است، اما بر تعامل ترکیبی تنظیم هیجان و نشاط ذهنی اثرگذار نبود. لذا، اگرچه استفاده موثر از تمام راهبردهای تنظیم هیجان بر بهزیستی و نشاط تاثیر داشت اما با استفاده از تنها دو راهبرد ارزیابی مجدد و سرکوبی نمیتوان به طورقطع نشاط ذهنی را در این دانشآموزان افزایش داد. درنتیجه این درمان بر تنظیم هیجان و نشاط ذهنی دانشآموزان با ناتوانی یادگیری تاثیر داشته و استفاده از آن، جهت کمک به این دانشآموزان پیشنهاد میشود.

کلیدواژه ها:

بازیدرمانی مبتنی بر روابط والد-فرزند ، تنظیم هیجان ، ناتوانیهای یادگیری ، نشاط ذهنی ، همهگیری کووید