فروغ قرآن و نهج البلاغه در شاهنامه فردوسی

شاهنامه حکیم ابوالقاسم فردوسی دریایی بی کران و ناپیدا از سترگی و عظمت و توفندگی فرهنگ غنی ایران زمین و به سان پلی است که ما را با گذشته پر افتخار خویش آشنا می سازد. فردوسی، علاوه بر یادآوری تاریخ ایران در قالبی منظوم و زیبا- به جلوه های اعجازآمیز کلام وحی و احادیث معصومین- که همان ترجمان کلام ربانی است، عشق و علاقه نشان داده است به گونه ای که در پاره ای از اشعار شاهنامه علاوه بر شرح پهلوانی های ایرانیان و قهرمانی آنان، باور دینی و اعتقادی و ارادت خویش را به پیامبر اعظم (ص) و خاندان وی- خاصه حضرت امبرالمومنین علی بن ابی طالب بی پروا هویدا کرده است. در این مقال تلاش بر آن است که پس از بررسی ابیاتی کوتاه از شاهنامه فردوسی به مطابقت مفهومی و مضمونی و محتوایی آن یا کلام الهی- قرآن مجید- و سخنان حضرت علی (ع) اشاره و بیان گردید هم مفهومی و هم مضمونی سخنان حضرت علی (ع) در نهج البلاغه با پاره ای از ابیات شاهنامه از مقوله «توارد» است.

کلیدواژه ها:

قرآن ، فردوسی ، نهج البلاغه ، علی بن ابی طالب ، آیه ، حدیث