مقایسه اثر حاد دو نوع تمرین موازی، تناوبی هوازی – تناوبی مقاومتی و تناوبی هوازی – تداومی مقاومتی بر حاصل ضرب دوگانه، سطوح فیبرینوژن و فعالیت مسیرهای انعقادی در مردان جوان فعال

فیبرینولیز و انعقاد دو جزء اصلی فرآیند هموستاز خون هستند. اطلاعات متناقضی در مورد تاثیر تمرین ورزشی بر این عوامل وجود دارد؛ بنابراین، به نظر می رسد که به تحقیقات بیشتری در این زمینه نیاز است. هدف پژوهش حاضر، مقایسه اثر حاد دو نوع تمرین موازی، تناوبی هوازی – تناوبی مقاومتی و تناوبی هوازی – تداومی مقاومتی بر حاصل ضرب دوگانه (حاصل تواتر – فشار)، سطوح فیبرینوژن و فعالیت مسیرهای داخلی و خارجی انعقاد خون در مردان جوان فعال می باشد. جامعه ی آماری این پژوهش نیمه تجربی که با طرح متقاطع با دو گروه تمرینی صورت گرفت ۱۲ نفر از مردان جوان فعال بودند. آزمودنی ها طی دو مرحله به تمرین پرداختند، برای مقایسه ی تغییرات درون گروهی سطوح فیبرینوژن، زمان پروترومبین، زمان سهمی ترومبوپلاستین فعال شده و حاصل ضرب دوگانه از آزمون آنوا با اندازه گیری مکرر و از نرم افزار آماری ۱۹ SPSS استفاده شد (سطح معنی داری ۰/۰۵=p). پس از یک وهله تمرین موازی (تمرین تناوبی هوازی- تناوبی مقاومتی و تمرین تناوبی هوازی- تداومی مقاومتی) زمان پروترومبین، زمان سهمی ترومبوپلاستین فعال شده و سطوح فیبرینوژن بین دو نوع تمرین تفاوت معنی داری را نشان ندادند (مقدار P به ترتیب P=۰/۱۴, P=۰/۵۸ و P=۰/۲۲)؛ اما تفاوت معنی داری در میزان حاصل ضرب دوگانه بین دو نوع تمرین دیده شد (P=۰/۰۴). نتایج پژوهش حاضر حاکی از آن است که یک جلسه تمرین موازی تفاوت قابل توجهی را در سطوح فیبرینوژن و فعالیت مسیرهای داخلی و خارجی انعقاد خون ایجاد نمی کند و به نظر می رسد تمریناتی با الگوی مطالعه فوق منجر به خطر ترومبوز قابل توجهی در مردان جوان فعال نمی شود.

کلیدواژه ها:

تمرین موازی ، فیبرینوژن ، انعقاد ، حاصل ضرب دوگانه