مبانی و آثار تعلیق در عقد

از مهم ترین دلایل اشخاصی که معتقد به عدم صحت عقد معلق می باشند عدم تنجیز در آن می باشد و استدلال می کنند عقدی که منجز نیست در آن انشاء کنند قصد جازم در انشاء ندارد و به دلیل فقدان قصد (گروهی از فقدان رضا صحبت می کنند) عقد باطل است؛ و این عقیده ی بسیاری از فقها می باشد. قانون گذار به صراحت عقد معلق را صحیح دانسته است. حقوقدانان عقد معلق را به عقد معلق با تعلیق در انشاء و تعلیق در منشا تقسیم کرده اند و فقط تعلیق در انشاء را به لحاظ عدم وجود قصد جازم باطل دانسته اند. فقها و حقوقدانان تعاریف مختلفی از تعلیق یا به طور خاص عقد معلق ارائه کرده اند که تفاوت های ظریفی در آن ها به چشم می خورد. فقهایی که رای بر بطلان عقد معلق داده اند، در حقیقت ساختمان حقوقی چنین عقدی را بر پایه ای نادرست بنانهاده اند که پی ریزی چنین بنایی در تعاریف پیشنهادی آن ها کاملا مشهود است. تعلیق درواقع ترتیب امری است غیر موجود، بر امر موجود برخی از فقها تعلیق در عقد معلق را تعلیق در انشا می دانند و به همین دلیل حکم به بطلان عقد داده اند. گرچه اشکالات گروهی از فقها در عقد معلق مبنی بر تفکیک سبب و انشاء از مسبب (منشا) را مرتفع می سازد ولی، این منشا یا مقتضای عقد است که معلق گردیده نه اثر عقد، قانون مدنی ایران، تعریف بسیار دقیقی از عقد معلق ارائه می دهد به نحوی که با اندکی تامل در آن، معظم احکام مترتب بر چنین عقدی قابل استخراج است. در این مقاله به دنبال بررسی مبانی و آثار تعلیق در عقد می باشیم.

کلیدواژه ها:

عقد معلق ، مبانی ، آثار تعلیق در عقد ، بطلان