آمایش سرزمین: راهنمایی برای برنامه ریزی و سیاست های توسعه آموزش عالی

مقاله حاضر با هدف مطالعه مروری دستاوردهای آمایش سرزمین بعنوان راهنمایی برای برنامه ریزی آموزش عالی و سیاست های توسعه آموزش عالی انجام شده است. از آنجا که طرح و اجرای مطالعات آمایش باید با اتکا به نقشه کلان توسعه علم و فناوری کشور صورت گیرد و دستاوردهای آن باید پشتیبان سیاست های توسعه علم و فناوری کشور باشد و از آنجا که یکی از سیاست های هوشمندانه تصریح شده در نقشه جامع علم و فناوری کشور، "رصد دایمی ظرفیت های محیطی و اقتضائات اجتماعی و تنظیم ظرفیت دانشگاه ها در مقاطع و حوزه های مختلف علمی متناسب با رتبه علمی آنها و نیازهای حال و آینده بر اساس اصول و ملاحظات آمایش سرزمین" اعلام شده است، و از این زوایه، سیاست های توسعه و برنامه ریزی آموزش عالی در کشور با مطالعات آمایش رقم می خورد نگارندگان در این مقاله بر آنند برای تبیین و تحلیل آمایش سرزمین، با ارائه مفاهیم و اهداف آمایش سرزمین، ضرورت برنامه ریزی آمایش سرزمین را تشریح کرده، آنگاه، با ذکر افق زمانی و ارتباط آمایش سرزمین با دیگر برنامه ها، نقش کلیدی منطقه، اهمیت تصمیم گیری درتعادل یا عدم تعادل در جایگاه توسعه اجتماعی را در آمایش سرزمین برشمرده، سرانجام، با عنایت به این مولفه ها، تنگناهای این نوع برنامه ریزی را بیان نموده و اهمیت فعالیت های آموزش عالی درآمایش زمین را با توجه به تاثیر متقابل این دو بر یکدیگر تبیین نموده است و قبل از تحلیل و جمع بندی به پاسخ این سوالات دست یابد که عمل آمایشگران چگونه می تواند عامل پیش برنده برنامه های آموزش عالی باشد؟ برنامه ریزان آموزش عالی چگونه می توانند با بهره گیری از دستاوردهای آمایشگران دست به طراحی، برقراری و استقرار یک شبکه قدرتمند و سالم دانشگاهی، که ضمن رقابت بر سر بالا بردن مزیت های خود در معیارهای آموزش عالی , بتواند در پیاده سازی سیاست ها، هماهنگ و یکدست عمل نماید ؟ وچگونه با انتخاب بهترین و متناسب ترین سیاست ها، بهترین راهنما را برای جهت دادن به تصمیمات عملی در توسعه آموزش عالی در سطح زیر نظام ها ودانشگاه هاارائه داده و در سطح ملی و محلی به اولویت و ترجیح خواست عمومی و منافع ملی بپردازد؟