ارتباط خواب آلودگی با شاخص توانایی انجام کار در پرسنل بهداشتی درمانی

مقدمه: پرسنل بهداشتی به علت ماهیت شغلی، مستعد اختلال خواب هستند که بر روی عملکرد رفتاری و شناختی افراد تاثیر منفی زیادی می گذارد که می تواند توانایی کار در پرسنل بهداشتی را کاهش دهد. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط خواب آلودگی روزانه و عوامل موثر بر آن با شاخص توانایی کار می باشد. روش ها: این مطالعه به صورت مقطعی بر روی ۳۸۴ پرسنل بخش های مختلف بیمارستان الزهرا اصفهان می باشد که به صورت نمونه گیری سهمیه‎ای و بر اساس نسبت تعداد هر رده شغلی به کل پرسنل بیمارستان انتخاب شدند. برای شرکت کنندگان چک‎لیست متغیرهای دموگرافیک و شغلی و دو پرسشنامهESS (EPWORTH SLEEPINESS SCALE) و WAI (WORK ABILTY INDEX)  تکمیل شد. کسب نمره ۱۳ و بیشتر برای پرسشنامه ESS  به عنوان معیار خواب آلودگی مفرط روزانه و کسب نمره ۲۸ و کمتر برای پرسشنامه WAI به عنوان توانایی انجام کار ضعیف در نظر گرفته شد. یافته ها: ۴۸% شرکت کنندگان مرد و ۵۲% زن بودند. میانگین سنی شرکت کنندگان ۶۵/۷±۷۹/۳۵ و میانگین سابقه کار آن ها ۲۴/۷±۴۸/۱۰ سال بود. نتایج بررسی ها نشان داد که بین خواب آلودگی روزانه با متغیرهای دموگرافیک و شغلی به جز جنس، ارتباط معناداری وجود دارد. در رابطه با توانایی انجام کار نیز ارتباط معناداری با متغیرهای فوق به جز جنس، تحصیلات و رده شغلی دیده شد. بین خواب آلودگی روزانه و توانایی انجام کار ارتباط قوی معکوس و معنادار مشاهده شد. r=.-۰.۶۲, p<۰.۰۰۱)) بحث: ارتباط شاخصWAI وESS در پرسنل، حاکی از آن است که با اصلاح وضعیت خواب و کنترل عوامل موثر بر آن که منجر به خواب آلودگی روزانه می شوند، می توان وضعیت  توانایی انجام کار در پرسنل را بهبود بخشید.

کلیدواژه ها:

Sleepiness ، Health care workers ، Work capacity ، خواب آلودگی ، پرسنل بهداشتی درمانی ، شاخص توانایی انجام کار