دلبستگی دوره میانی و ناامیدی در کودکان :بررسی نقش میانجی علاقه اجتماعی و ناگویی هیجانی

هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطه دلبستگی دوره میانی و ناامیدی در کودکان بر اساس نقش میانجی علاقه اجتماعی و ناگویی هیجانی بود. روش پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش شامل دانش آموزان مقطع چهارم تا ششم ابتدایی مدارس شاهد منطقه ۳ تهران بود. تعداد افراد نمونه ۲۵۲ نفر بود که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزارهای مورد استفاده شامل پرسشنامه های دلبستگی دوره میانی، ناامیدی کودکان، علاقه اجتماعی کودکان و ناگویی هیجانی کودکان بود. داده ها بانرم افزار MOSح تحلیل شد. نتایج نشان داد، رشد انطباقی مثبت اثر مستقیم و منفی و رفتارهای منفی، واکنشهای هیجانی ودوریگزینی از چهره دلبستگی اثر مستقیم و مثبت بر ناامیدی دارند. همچنین رشد انطباقی مثبت از طریق کاهش ناگویی هیجانی و افزایش علاقه اجتماعی، ناامیدی را کاهش و سایر ابعاد دلبستگی دوره میانی از طریق افزایش ناگویی هیجانی و کاهش علاقه اجتماعی، ناامیدی را افزایش میدهند. براساس یافته ها روابط اولیه مادر _کودک، از طریق تاثیرگذاری بر علاقه اجتماعی و ناگوییهیجانی میتواند بر تجربه احساس ناامیدی در کودکان اثر داشته باشد. این یافته میتواند در تدوین برنامه های آموزشی _ روانیپیشگیرانه در خصوص ناامیدی برای مادران و کودکان کاربرد داشته باشد.

کلیدواژه ها:

دلبستگی ، ناامیدی ، علاقه اجتماعی ، ناگویی هیجانی.