مهارت خودتنظیم گری نوجوانان: نقش پیشبینی کننده تعاملات اعضای خانواده

مقدمه: کارکردهای خانواده، به طور کلی اثرگذارترین متغیر در شکل دادن به فضای خانواده هستند، از آن جا کهخاواده اصلی ترین بستری شکل گیری ویژگی های شخصیتی و سبک های شناختی هیجانی و رفتاری است،پژوهش حاضر ارتباط بین کارکردهای خانواده و مهارت های خودتنظیمی را مورد بررسی قرار داده است.روش: مطالعه حاضر پژوهشی توصیفی از نوع همبستگی بود. برای نمونه گیری در این مطالعه از روش نمونه گیری مبتنی بر هدف استفاده شد. این پژوهش در میان نوجوانان دختر ۱۴ تا ۱۸ سال در شهر تهران انجام شد. بهمنظور ارزیابی از ابزارهای پرسشنامه عملکرد خانواده (FAD)، پرسشنامه مهارتهای خود تنظیمی میلر و براونو پرسشنامه اخذ اطلاعات دموگرافیک استفاده شد. تحلیل داده ها نیز با استفاده از تحلیل رگرسیون با نرم افزار ۲۲ spss انجام گرفت.یافته ها: نتایج نهایی به دست آمده از داده های پژوهش همسو با مطالعات پیشین، نشان داد که ارتباط معنی داری بین مهارت های خودتنظیمی در نوجوانان و کارکردهای خانواده وجود دارد.نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده از پژوهش حاضر و مروری بر مطالعاتی که مهارت های خودتنظیمی در کودکان و نوجوانان را در بافتار خانواده مورد مطالعه قرار داده بودند، نشان داده شد که کارکردهای مناسب خانواده، سطح باالتری از مهارت های خودتنظیمی و کارکردهای مختل خانواده، سطح ضعیفی از مهارت های خودتنظیمی را در پی دارند، در نهایت نتیجه گیری می شود که با تائید فرضیه اصلیپژوهش حاضر، کارکردهای خانواده می توانند مهارت های خودتنظیمی در نوجوانان را به طور معنی داری پیش بینی کنند.

کلیدواژه ها:

خودتنظیمی ، خانواده ، کارکردهای خانواده ، مهارت