مطالعه تطبیقی ماهیت تعهد در نظریه عمومی تعهدات و فقه امامیه

تعهد در نظریه عمومی تعهدات، رابطه ای حقوقی میان دو شخص است که به موجب آن، متعهد له می تواند مطالبه فعل یا ترک فعلی از طرف مقابل بنماید. مطالعات فقهی نشان میدهد بر خلاف آنچه در دنیای حقوق رایج است، چنین مفهومی به عنوان نهادی مستقل مرکز توجه فقیهان نبوده و آثاری بر آن بار نگشته است. از آنجا که نظام حقوقی ایران و به ویژه قانون مدنی از هر دو دستگاه فکری نظریه تعهدات و فقه امامیه بهره جسته است، برای درک بهتر این نظام حقوقی لازم است جایگاه تعهد در فقه امامیه روشن گردد. این پژوهش با تحلیل موارد التزام در فقه امامیه شامل عقد اجاره ،شرط فعل، و نفقه اقارب بدین نتیجه رسید که مفهوم تعهد در فقه امامیه، قابل تفکیک به تاسیس های فقهی چندگانه شامل حکم تکلیفی، حکم وضعی، حق، ملک، ذمه و عهده می باشد و این نهادها، تامین کننده کارکرد تعهد به نحوی کامل تر می باشند.

کلیدواژه ها:

تعهد ، حق ، حکم وضعی ، شرط فعل ، وجوب تکلیفی