نقش مدیریت تاب آوری با برنامه ریزی در مدیریت شهری

خلاصه در شیوه نگرش برخی روان شناسان، تغییری بنیادی درحال تکوین است. کانون و جهت تازه این نگرش، روان شناسی کمال یا روان شناسی سلامت خوانده می شود که به جنبه سالم طبیعت آدمی می پردازد؛ نه به جنبه ناسالم آن. این رویکرد جدید که آن را روان شناسی مثبت گرا نیز نامیده اند به تازگی در حوزه سازمان و مدیریت، توجه بسیاری از پژوهش گران را به خود جلب کرده و بدین ترتیب، جنبش جدیدی با عنوان رفتار سازمانی مثبت گرا ایجاد شده است. همانند روان شناسی مثبت گرا، رفتار سازمانی مثبت گرا، ادعا نمی کند که به دستاورد جدیدی در ارتباط با مثبت گرایی رسیده است، بلکه بر نیاز به تمرکز بیشتر بر نظریه پردازی، پژوهش و کاربرد موثر حالات، صفات و رفتارهای مثبت کارکنان در محیط اشاره دارد. بیش از این، در قلمرو سازمان ها با سرمایه فیزیکی، شامل پول، نیروی کار، ماشین آلات و... آشنا شده ایم. پس از سرمایه فیزیکی، سرمایه انسانی متشکل از دانش، مهارت ها و تجربه های کارکنان و در نهایت سرمایه اجتماعی به عنوان مجموعه شبکه روابط فرد با دیگر افراد مطرح شد. مفهوم جدیدی که به تازگی توسط لوتانز، معرفی شده و برگرفته و مشتق شده از رفتار سازمانی مثبت گرا است، سرمایه روان شناختی است. امروزه بسیاری از پژوهش گران بر این باورند که سرمایه روان شناختی سازمان ها می تواند مزیت رقابتی پایداری برای آن ها فراهم کند.

کلیدواژه ها:

کلمات کلیدی: مدیریت شهری ، تاب آوری ، برنامه ریزی.