بررسی احوال و اندیشه های عرفانی وسلوکی آقا محمد بید آبادی

آقامحمد بیدآبادی فیلسوف، فقیه و عارف متاله قرن دوازدهم، فرزند آقامحمد رفیع گیلانی بنا به قولی متولد ۱۱۱۷ ق در اصفهان و مصادف با سقوط صفویه و حمله وحشیانه محمود افغان به اصفهان بوده که به دلیل مهاجرت پدرش از مازندران به  محله بید آباد اصفهان به بید آبادی مشهور شده است. وی دانشمندی زاهد و مجتهد بوده است که در علم معقول و منقول از محضر استادانی همچون ملاعبدالله حکیم و ملااسماعیل خواجویی بهره گرفته و در عرفان مرید سیدقطب الدین نیریزی (۱۱۰۰-۱۱۷۳ق)، از ارکان سلسله ذهبیه و پس از مرگ او قطب این سلسله شد و  با تقرب و تزکیه و توسل به ائمه (ع) خود را به مقامات عالیه رسانده و در زمره اوتاد و ابدال قرار گرفته است.بررسی آثار و احوال آقا محمد بید آبادی نشان می دهد که تاکید بر اهمیت زیارت قبور ائمه در کسب معرفت معنوی، جمع بین ظاهر و باطن، مردم داری ، ایثار، انفاق و خدمت به خلق، جمع بین شریعت، طریقت و حقیقت، خودشناسی، دوری از مادیگرایی و مدارا با مخالفان مهمترین مولفه های عرفانی و سلوکی اندیشه وی بوده است. قابل ذکر است که مکتب بیدآبادی با پرورش شاگردان زیادش تنها مکتب شیعی است که عرفان و اخلاق و فلسفه را در خود جمع و آن را در جهت نیل به قرآن و فهم و درایت معصومین (ع) بکار می برد و در نهایت مروج عرفان ناب شیعی در عصر خود شده اند. گفتنی است روش پژوهش حاضر کیفی- تفسیری می باشد

کلیدواژه ها:

آقامحمد بیدآبادی ، شرح احوال ، اندیشه عرفانی ، ظاهر و باطن ، خائف