معناشناسی اسلوب کنایه در نهج البلاغه (مطالعه موردی خطبه قاصعه)
محل انتشار: دوفصلنامه مطالعات ادب اسلامی، دوره: 1، شماره: 2
سال انتشار: 1401
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 183
فایل این مقاله در 20 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_JJILR-1-2_011
تاریخ نمایه سازی: 21 مرداد 1401
چکیده مقاله:
برخورداری نهج البلاغه از زیباترین شگردهای بیانی، سیمای بلاغی خارق العاده ای به آن بخشیده است آنگونه که به عنوان برادر قرآن از آن یاد میشود. فراوانی سازوکارهای بلاغی در نهج البلاغه، به محوریت آن به عنوان برترین الگوی بلاغت در میان اندیشمندان و سخنوران جهان انجامیده است. از جمله امتیازات بلاغی نهج البلاغه، بهره مندی فراوان آن از کنایه است که گاه رساتر از صراحت عمل کرده و ذهن مخاطب را با کلام متکلم درمی آمیزد. بکارگیری کنایه شیوهای بدیع و زیبا در کلام به شمار می رود که نمایانگر ذوق ادبی و قوهی تخیل گوینده است و پیچیده سازی، روند ادراک و تخیل مخاطب را به چالش میافکند تا غرض اصلی گوینده را دریابد. پژوهش حاضر با تکیه بر منهج توصیفی-تحلیلی و آماری در صدد بررسی کنایه در خطبه قاصعه و تحلیل بار معنایی آن با توجه به بافت متن می باشد و به این نتیجه دست یافته است که بهره گیری از گونه های مختلف کنایه در خطبه قاصعه به بیان مناسب غرض اصلی امام (ع) با کمک واسطه ها انجامیده است که در برخی از آنها به دلیل اندک بودن وسائط، مخاطب به سهولت به مقصود حضرت دست مییابد.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
سودابه مظفری
استادیار گروه زبان و ادبیات عربی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران
فاطمه خرمیان
دکتر زبان و ادبیات عربی، دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران