بررسی نقش عناصر و مولفه های ارزشمند پایداری در طراحی و معماری بومی ایران به ویژه در مناطق کویری

بکارگیری مفاهیم پایداری در معماری موجب شکل گیری مبحث تازه و جدیدی بنام معماری پایدار ، معماری اکولوژیکی ، معماریسبز و معماری زیست محیطیگردیده که همه ان موارد دارای معنا و مفهوم یکسانی بوده و بر گونه ای از معماری که سازگار با محیطزیست است دلالت دارند. معماری پایداردر حقیقت زیر مجموعه طراحی پایدار است ، یکی از جریانها ی مهم معاصر است که عکسالعملی منطقی در مقابل مشکلات عصر تکنو لوژی و صنعت محسوب میشود. معماری پایدار دارای قوانین مختص به خود است کهبطور کلی سه هدف عمده شامل : صرفه جویی در منابع ، طراحی برای بازگشت به چرخه طبیعت و طراحی برای آسایش انسانمیباشد. این سبک در حقیقت سبک معماری است که نسبت به شرایط محیطی و مکانی پاسخگوی نیازهای انسانی است و ازپتانسیل محیط پیرامون در راستای شرایط خوب بهره برداری میکند که دارای جنبه های محیطی ، اقتصادی و اجتماعی میباشد .در بررسی و مطالعاتی که در شهرهای مناطق کویری ایران مانند کرمان ، یزد و کاشان انجام شده مشخص گردیده که ویژگی هایکالبدی و فرمی بخش های سنتی و باستانی شهر های فوق به میزان قابل توجهی با نتایج و یافته های علمی امروز در طراحی و معماری مطابقت دارد و هماهنگی محیطی موجود در نتیجه یک پروسه نسبتا طولانی و به مرور زمان حاصل از آزمون ها ی مکرربوده که در طی گذشت زمان وبتدریج در جریان ساخت و طراحی سازه ها ، بناهای شهری اتفاق افتاده است. هدف از این مقالهبررسی ویژگیها و جنبه های گوناگون پایداری بعنوان یک پشتوانه مستحکم برای معماری سنتی ایران به ویژه در مناطق کویریمیباشد ، چراکه بررسی این خصوصیات و ویژگی ها میتواند در خدمت برنامه ریزی ، طراحی و هر چه بیشتر مردم وار بودن محیطزندگی امروز قرار گیرد و در نهایت سعی میشود تا با مطال عه و تحقیق به روش کیفی در مورد ویژ گی های معماری سنتی از منظرپایداری و با توجه به نکاتی که قابل تطبیق با شیوه ی زندگی امروزی باشد و با بهره گیری از مزایای روش های نوین در طراحی بتواندر مسیر توسعه پایدار گام های موثرتری برداشت.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، توسعه پایدار ، معماری سنتی شهرهای کویری ، معماری بومی