اثر ریخته گری و عملیات حرارتی بر ریزساختار و سختی آلیاژهای زیست تخریب پذیرZn-xCu-Mn-Ag

امروزه برای مبارزه با خوردگی مواد زیستی فلزی و جلوگیری از جراحی های ثانویه، تمایل بیشتری به استفاده از فلزات زیست تخریب پذیر (منیزیم، آهن و روی) وجود دارد. مواد بر پایه روی را به دلیل زیست سازگاری مناسب و نرخ تخریب متوسط، می توان برای کاربرد های زیست پزشکی استفاده کرد. با وجود خواص مناسب، روی خالص خواص مکانیکی ضعیفی دارد. رایج ترین روش بهبود خواص مکانیکی روی، آلیاژسازی می باشد. در آلیاژهای زیست تخریب پذیر عناصر آلیاژی باید با دقت انتخاب شوند تا اثرات مثبتی بر روی زیست سازگاری داشته باشند. آلیاژهای Zn-xCu-Mn-Ag (x= (۱, ۲, ۵)) Wt به روش ریخته گری تهیه شدند و به منظور حذف عیوب ناشی از ریخته گری، عملیات حرارتی همگن سازی (دمای ۳۶۰ درجه سانتی گراد و زمان ۶ ساعت) انجام شد. آزمون های مشخصه یابی و عملکردی به جهت بررسی غلظت عنصر مس بر روی خواص آلیاژها انجام گردید. پس از عملیات همگن سازی، ذرات فاز ثانویه MnZn۱۳ تا حد زیادی در زمینه روی حل شدند. سایر ذرات فاز ثانویه (CuZn۵ و (Zn۳Agبه دلیل پایداری حرارتی در ساختار پخش شده و ساختار همگنی بدست آمد. با افزودن عنصر مس و با افزایش غلظت مس در آلیاژ، سختی به واسطه حضور ذرات فاز ثانویه سخت CuZn۵ افزایش پیدا کرد. علاوه بر این، فرایند همگن سازی نیز بر روی سختی تاثیر گذار بود و به علت پراکنده شدن ذارات فاز ثانویه CuZn۵ در کل ساختار، سختی افزایش یافت.

کلیدواژه ها:

روی ، زیست تخریب پذیر ، ، آلیاژسازی ، عملیات حرارتی ، ریخته گری.