مقایسه میزان بره زایی و میزان چند قلوزایی در میش های نژاد شال درمان شده با پروژسترون درون واژنی و eCG همراه hCG و بدون hCG در فصل تولید مثلی

در اکثر نقاط دنیا، تولید گوشت، شیر و پشم هدف اصلی پرورش گوسفند بوده و بنابراین واضح است که افزایش بازده تولیدمثلی یکی از مهمترین عوامل سودآوری و پایداری در این صنعت به شمار رود.از سوی دیگر، فصلی بودن تولید مثل در اغلب نژادهای گوسفند سبب تنها یک زایش در سال می گردد.تولیدمثل در نشخوارکنندگان کوچک با کمک روش های متعددی از جمله استفاده از هورمون ها،تنظیم نوردهی و حضور قوچ قابل کنترل است.مدیریت چرخه های تولیدمثلی با استفاده از هورمون ها، امکان تولیدمثل کنترل شده دام ها را فراهم کرده و بازده تولیدمثلی گله را افزایش می دهد.مواد و روش هااین تحقیق بر روی ۶۰ میش نژاد شال غیرآبستن،غیر شیرده در فصل تولیدمثلی با شرایط یکسان نگهداری از لحاظ نور،دما و تغذیه انجام شد برای بررسی مقایسه میزان بره زایی و میزان چند قلوزایی در میش های نژاد شال درمان شده با پروژسترون درون واژنی و eCG همراه hCG و بدون hCG در فصل تولید مثلی. میش ها در دو گروه ۳۰ عددی به صورت تصادفی تقسیم بندی و شماره گذاری شدند.هر دو گروه تحت درمان با سیدر قرار گرفتند و پس از ۱۳ روز سیدرها از واژن خارج گردید و گروه اول پس از خروج سیدر تحت درمان هورمون eCG قرار گرفتند و گروه دوم تحت درمان با هورمون eCG و هورمون hCG قرار گرفتند.پس از تزریق هورمون ها قوچ اندازی در گله صورت گرفت و پارامترهای فحلی، آبستنی، حفظ آبستنی، تک قلوزایی در گروه های یک و دو با استفاده از ثبت مشاهدات، اولتراسونوگرافی شکمی جهت تشخیص آبستنی و ثبت زایمان ها مورد ارزیابی قرار گرفت.نتایجمیزان بره زایی در گروه یک و دو به ترتیب ۸۶% و ۹۶% (P=۰/۵۵۹)، میزان فحلی در دو گروه به ترتیب ۸۰% و ۸۶% (P=۰/۰۴۵)، میزان آبستنی در دو گروه به ترتیب ۷۳% و ۷۶% (P=۰/۰۰) و میزان حفظ آبستنی در دو گروه به ترتیب ۹۵% و ۱۰۰% (P=۰/۰۳۸) ثبت گردید.نتیجه گیری نهاییاز این مقاله نتیجه گیری شد میزان بروز فحلی، میزان آبستنی و میزان تداوم آبستنی در استفاده از hCG بهبود یافت.

کلیدواژه ها:

hCG ، eCG ، CIDR