ارزیابی الگوهای زمینه گرایی و تاثیر آن در طراحی مسکن در بافت محله هایتاریخی و فرسوده شهری(نمونه موردی:محله حسن آباد اصفهان)

تعداد زیادی از شهرهای ایران هسته های تاریخی و فرسوده دارند که این هسته های تاریخی در زندگی شهری نقش بسیار با اهمیتی را ایفا می کنند. مطالعات و بررسی های صورت گرفته نشان میدهد که مشکل اصلی اغلب این هسته های تاریخی، از بین رفتن هویت تاریخی این بافت ها و بناهای بی هویت جدیدی هستند که در کالبد فرسوده این محله ها ساخته میشوند. همچنین امروزه اغلب جمعیت ساکنان این مناطق را افراد غیر بومی و مهاجر تشکیل داده اند که این خود بی هویتی و تخریب این مناطق را تشدید می کند. با توجه به اینکه امروزه توجه معماران بیشتر از دیروز به سمت معماری زمینه گرا و پایبندی به الگوهای گذشته جلب شده است، این پژوهش تلاش دارد که با در نظر گرفتن راهکارهای معمارانه ارائه شده در راستای بازگشت به زمینه در بهبود وضعیت سکونت و ارتقا هویت ساخت و سازهای جدید در محله های تاریخی و فرسوده سهیم باشد. بر همین اساس این پژوهش به دنبال یافتن پاسخ این سوال است که الگوهای طراحی مسکن با هویت در بافت تاریخی حسن آباد کدامند. در واقع برای پیشبرد این پژوهش از روش توصیفی تحلیلی استفاده شده است. که در ابتدا با شناخت محله حسن آباد به عنوان نمونه موردی و در نظر گرفتن نقاط قوت و ضعف این محله در قالب جدول سوات و سپس بررسی الگو های زمینه گرایی در این محله به راهکارهای کلی مانند جهت گیری مناسب بنا، حفظ عناصر ارزشمند، دید و منظر مناسب، رعایت حریم خصوصی، حفظ هماهنگی در نماهای شهری استفاده از ارزش های معماری گذشته، استفاده از مصالح سازگار با اقلیم، استفاده از عناصر بصری مناسب، در جهت شکل گیری کالبد مسکن زمینه گرا در بافت های تاریخی در این هسته های شهری رسیده است تا با به کارگیری عملی این راهکارها بتوان پیوند از دست رفته هویت گذشته زمینه و وضعیت موجود هسته های تاریخی این شهرها را احیا نمود.

کلیدواژه ها:

مسکن ، زمینه گرایی ، بافت فرسوده ، بافت تاریخی ، محله حسن آباد اصفهان