بررسی تطبیقی مفهوم فضا در ادبیات داستانی صادق هدایت متاثر از تفکرات اگزیستانسالیسم هایدگر

اگزیستانسیالیسم از مشهورترین مکاتب فلسفی و یکی از مهم ترین حرکت های فکری قرن بیستم است که ترجمان دلهره، یاس، بدبینی و پوچی بعد از جنگ های جهانی است؛ به طوری که تاثیرات عمیقی بر ساختار ادراک فضا در علوم مختلف چون معماری، جامعه شناسی، روانشناسی و همچنین ادبیات داشته است. هایدگر برای نخستین بار از موضوع فضا به عنوان یک اگزیستانس پرده برمی دارد و با انگاره هایی مانند «دازاین» و «خاطره»، تعریف نوینی از رابطه ی انسان و فضا را ارائه می کند. پژوهش حاضر برآن است تا به روش توصیفی-تحلیلی و با کنکاش در یکی از شاخص ترین آثار صادق هدایت؛ بوف کور، به تطبیق نگرش خاص وی در فضاسازی و خلق شخصیت؛ در تطابق با نظریه های مرتبط با مفاهیم مکان و فضای اگزیستانسیال حاکم بر عصر خود بپردازد. این پژوهش با کنکاش در یکی از شاخص ترین آثار صادق هدایت؛ بوف کور، و مروری بر نقاط عطف زندگی وی، در راستای پاسخ گویی به این سوالات است که معیارها و فرآیندهای فضاسازی و شخصیت سازی در آثار هدایت چگونه رویکردهای فلسفه ی اگزیستانسیالیسم را القا می کند؟ و نمود مولفه های دازاین، فضا و زیست جهان هایدگر در فضای استعاری داستانی از چه جهاتی قابل مطالعه و بررسی هستند؟

کلیدواژه ها:

فضا ، اگزیستانسیالیسم ، دازاین ، هایدگر ، هدایت.