مقایسه و بررسی نقش الگوریتم های PYSEBAL و SEBS در برآورد تبخیر-تعرق واقعی در دشت قزوین

روش های مختلفی به منظور پایش تبخیر-تعرق وجود دارد که به طورعمده به صورت نقطه­ای اندازه­گیری می کنند که تعمیم آن برای کل منطقه دشوار خواهد بود. سال­های اخیر روش های مبتنی بر سنجش ازدور به منظور برآورد تبخیر- تعرق واقعی در محدوده وسیع­ موردتوجه قرارگرفته است. در این پژوهش مقدار تبخیر-تعرق واقعی به­صورت روزانه در دشت قزوین توسط دو الگوریتم SEBS و PYSEBAL برای ۱۵ تصویر TM، ۲۲ تصویر  ETM+ و ۲۴ تصویر MODIS بدون ابر و برف در طی سال­های ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۳ میلادی استفاده شد. نتایج حاصل با داده های یک لایسیمتر زهکش­دار کشت­شده با چمن در محدوده دشت قزوین مورد مقایسه قرار گرفتند. از مقایسه خروجی­های به دست آمده از دو الگوریتم این نتیجه به دست آمد که الگوریتم PYSEBAL با بهره­گیری از جدید­ترین روش های برآورد تبخیر- تعرق هم چون عدم انتخاب دو پیکسل گرم و سرد توسط کاربر و استفاده حداقلی از داده­های زمینی توانسته است بسیاری از ضعف های سایر الگوریتم­ها را پوشش دهد. به طوری که الگوریتم PYSEBAL در هر سه سنجنده MODIS، LANDSAT-ETM+ و LANDSAT-TM به ترتیب با مقدار RMSE ، برابر با ۴۵/۰، ۴۶/۰ و ۰۲/۲ میلی­متر بر روز، و مقدار R۲  ۹۶/۰، ۹۵/۰ و ۸۲/۰ عملکرد بهتری را نسبت به الگوریتم SEBS در محدوده موردمطالعه داشته است. در ادامه با توجه به این که تعیین مقدار آبی که صرف تبخیر- تعرق می شود از اساسی­ترین عوامل در برنامه­ریزی به­منظور رسیدن به محصول بیش تر است، ضریب Kc می تواند راهنمای مناسب و سریعی در مدیریت آبیاری محسوب شود. بررسی­های انجام شده بر روی گیاه چمن نشان از دقت بالای مدل PYSEBAL با مقدار ضریب همبستگی ۶۸/۰ در برآورد این ضریب داشته و در نهایت استفاده از روش های مبتنی بر سنجش ازدور می­تواند به عنوان جایگزینی مناسب به منظور جلوگیری از صرف هزینه زیاد و بهبود مدیریت آب در منطقه باشد.

کلیدواژه های مقایسه و بررسی نقش الگوریتم های PYSEBAL و SEBS در برآورد تبخیر-تعرق واقعی در دشت قزوین:

الگوریتم تک منبعی ، سنجش ازدور ، ضریب گیاهی ، مدیریت آبیاری