تعامل انسان و طبیعت در اشعار سهراب سپهری

سهراب سپهری، به عنوان شاعر نوپرداز و رمانتیسم، در عرصه ادبیات فارسی دارای اعتبار و جایگاه خاصی است. یکی از وجوه اشتراک سپهری با دیگرشاعران، طبیعت گرایی و اهتمام به طبیعت در اشعارشان است. این شاعر به فراخور محیط زندگی، موقعیت اجتماعی و سیاسی سرزمین خود، ازطبیعت بهره گرفته است. در این مقاله به رابطه انسان و طبیعت در اندیشه و شعر سهراب سپهری میپردازد. کتاب هشت کتاب از سپهری انتخاب گردیده است. این پژوهش با روش توصیفی تحلیلی و با مراجعه به کتابخانه و با استفاده از جمع آوری اطلاعات و فیشبرداری انجام گرفته است. نتیجه این بررسی نشان میدهد که مفهوم طبیعت و ارتباط آن با انسان در بین اشعار سهراب سپهری مشترک در اشعار سهراب سپهری که طبیعت محور اصلی آن است، ترسیم شاعرانه ای از یک عرفان ساده و همه فهم صورت گرفته است که با روش هنری و به طریقی ناخودآگاهانه، نگاه خواننده را بر چشم اندازی عرفانی در طبیعت میگشاید که سادهترین شکل ارتباط با خداوند، اخلاق انسانی و روابط اجتماعی را به نمایش میگذارد و حضور خدا را در هر لحظه و هر جزء طبیعت برای خواننده خود ملموس میسازد.

کلیدواژه ها:

سپهری ، طبیعت ، انسان ، خداوند ، اخلاق انسانی ، روابط اجتماعی