تاثیر امید درمانی برابعاد کیفیت زندگی و عزت نفس دختران افسرده نوجوان
محل انتشار: فصلنامه پژوهشهای مشاوره، دوره: 21، شماره: 81
سال انتشار: 1401
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 406
فایل این مقاله در 23 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_COUN-21-81_012
تاریخ نمایه سازی: 1 مرداد 1401
چکیده مقاله:
هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر امید درمانی بر ابعاد کیفیت زندگی و عزت نفس دختران افسرده انجام شد. روش: این پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه دختران نوجوان مشغول به تحصیل در سال تحصیلی۱۳۹۵- ۱۳۹۶ شهر اصفهان بود که از میان آنان ۲۴ دختر افسرده (۱۲ نفر گروه آزمایش، ۱۲ نفر گروه کنترل) به شیوه نمونه گیری خوشه ای و با توجه به ملاک های ورودی انتخاب شد و گروه آزمایش در معرض ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای امید درمانی قرار گرفت. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه افسردگی بک۲ (بک، ۱۹۹۶) و پرسشنامه کیفیت زندگی (سازمان جهانی بهداشت، ۱۹۹۶) و پرسشنامه عزت نفس (کوپراسمیت، ۱۹۶۷) استفاده شد. بمنظور تحلیل داده ها از روش تحلیل کوواریانس چند متغیره استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که امید درمانی بر ابعاد ۴ گانه کیفیت زندگی شامل سلامت جسمی (۰۵/۰p<؛ ۳۶/۰F=) و سلامت روانی (۰۵/۰p<؛ ۳۰/۰F=) و روابط اجتماعی (۰۵/۰p<؛ ۳۵/۰F=) و ادراک محیط زندگی (۰۵/۰p<؛ ۳۲/۰F=) دختران افسرده تاثیر داشت و همچنین باعث ارتقای عزت نفس تحصیلی (۰۵/۰p<؛ ۴۴/۰F=) و عزت نفس خود (۰۵/۰p<؛ ۴۰/۰F=) در این دانش آموزان شد. نتیجه گیری: بنابراین درمان مبتنی بر امید در افزایش عزت نفس و کیفیت زندگی دختران نوجوان افسرده موثر بوده و میتوان از آن در مدارس و مراکز مشاوره بمنظور کاهش افسردگی استفاده نمود و با طراحی برنامه های آموزشی و فرهنگی با محتوای امید، از افزایش افسردگی در میان نوجوان پیشگیری کرد و کیفیت زندگی و عزت نفس آنان را ارتقا داد.
کلیدواژه ها:
Hope-Therapy ، depression ، quality of life ، self esteem ، امید درمانی ، افسردگی ، کیفیت زندگی ، عزت نفس
نویسندگان
مائده هاشمیان
student in Clinical Psychology. Faculty of Psychology and Educational Sciences, Shiraz University, Shiraz, Iran
کوروش نامداری
(corresponding author); Assistant Professor of Psychology, Department of Clinical Psychology, Faculty of Education and Psychology, University of Isfahan, Isfahan, Iran. K.namdari@edu.ui.ac.ir
احمد عابدی
Associate Professor of Psychology, Department of Psychology and Education of Children With Special Needs, Faculty of Education and Psychology, University of Isfahan, Isfahan, Iran.
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :